Sjómannadagsblaðið

Árgangur

Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Síða 99

Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Síða 99
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 99 — Góðan daginn segi ég. — Góðan daginn, segir hún aftur og er furðu skýrmælt. — Ég vona að hún sé við hún Alda. - Hvurþá? — Alda, segi ég og brýni raustina. — Ég þarf að koma dálitlum hlut til hennar. Gamla konan sýnist hugsa sig um, eins og hún sé að leita í huga sér meðal margra sem um sé að ræða. — Hún er uppi, segir hún loks. — Þá ætla ég að líta til hennar. — Gjörðu svo vel. Hún stendur í sömu sporum og horfir á eftir mér upp tröppur úr steinsteypu, sem losnað hafa að nokkru frá húsinu, svo breið glufa lýkst upp við þrep útidyranna. Ég kem í litla forstofu, sem klædd er brúnum og mjög lúðum olíudúk. Dyr hallast að stöfum fyrir framan mig. Ég ber, varlega, legg við hlustir, herði svo upp hugann og geng inn fyrir. Nú tekur við lítill gangur og hér er um tvennar dyr að ræða, en ég sé fljótt að aðrar þeirra eru negldar aftur. Ég legg eyrað að hinum dyrunum og fyrir innan má heyra nið frá bunandi vatni. Hún stendur fyrir framan vask og er að þrífa vöfflujárn. Vatnið bunar í vaskinn úr krana sem gnæfir hátt yfir hann, tengdur á svarta pípu og er í laginu eins og gálgi. Hún er klædd í ljósbláan serk eða kjól, enn ljósblárri vegna þess hve oft hann hefur verið þveginn, enda alveg tárhreinn. Þótt ástand hennar leyni sér ekki er hún jafn grönn í andliti og hún var, kannske grennri... — Alda.. .segi ég aðeins, þegar hún lítur upp? En hvað segi ég fleira? Voru það kannske ekki venjuleg orð. Ég heyri ekki heldur hvað hún segir, en sé að hún flýtir sér að leggja frá sér vöfflu- járnið og skrúfar fyrir vatnið. Svo er hún rokin eftir einhverju að þurrka sér um hendurnar á. — Sæmi! hrópar hún upp yfir sig, gengur til mín, grípur um höndina á mér og hristir hana innilega. Augun geisla af ánægju. Hún er mér svo und- arlega ný. Svo er það svo ólíkt henni að heilsa með handabandi. Hún stendur þegjandi nokkra stund og horfir á mig brosandi, en tekur svo viðbragð og strýkur hárið frá enninu. — Jæja, fáðu þér sæti. Ég sest á kollstól við lítið borð, sem köflóttur vaxdúkur er festur á með teiknibólum. Hún stendur með hönd á hnakka sér og horfir á mig og segir ýmist —jæja eða —ja,hérna, meðan ég skýri hvernig á komu minni stendur —Hvammáin, síldarmjöl, Lowestoft... — Og bara þriggja tíma stopp? end- urtekur hún og rýkur eftir kaffikönnu sem stendur á eldavélinni og minnir á sig með litlum smellum af og til. Pað kemur mér á óvart að hér skuli vera rafmagnseldavél. — Þú færð þér þó vöfflur hjá mér, segir hún og ég kem auga á lítinn hlaða af gulum og mjúkum vöfflum á diski í gluggakistunni. — En hvernig fannstu mig..? Já, það hefur verið hann Óli, segir hún og brosir, þegar ég minnist á banjóleikar- ann. — Hann er driffjöðrin í öllu fjöri hér í Víkunum. Annars spila þeir alveg vonlausa tónlist, ógurlega gamaldags. Ég finn að þetta er rétta augnablikið til þess að bera upp erindið. Enn hefur hún ekki veitt því eftirtekt sem stendur við hliðina á stólnum sem ég sit á. — Eiginlega kom ég til að skila Garrar- dinum, segi ég. — Hvaða Garrardi? Nei, ertu frá þér. Þú hlýtur að vera eitthvað skrýt- inn... Hún stendur orðlaus og svo fer hún að hlægja. — En ég var alveg búin að gleyma honum. Af hverju hentirðu honum ekki? Hann var orðinn ónýtur. — Ég lét gera við hann, segi ég. — Hann er eins og nýr núna. Ég lyfti hon- um upp á borðið og losa spennurnar af lokinu. — Plöturnar eru hérna líka. — Þú ert nú alveg einstakur segir hún og er hætt að hlægja að það kemur undarlegur roði í vangana á henni með- an hún tekur plöturnar eina af annarri og strýkur varlega með fingrunum yfir máðar myndirnar af öllum þessum brosandi stjörnum — Presley, Jim Reeves, Sergeant Pepper’s... — Ég mætti henni hérna fyrir utan, konunni, segi ég. — Já, hún heitir Friðsemd, svarar hún og brosir annars hugar, því athygl- in er öll bundin við þessa óvæntu send- ingu. — Eigum við ekki að spila eitt- hvað? Plötuspilarinn er borinn yfir á borðið við vaskinn og það tekst að tengja hann við innstungu hátt uppi á veggnum. Hún velur Presley — „Are you Lone- some to Night?“. Tónlistin hefur víst sömu áhrif á okkur bæði, við segjum ekki neitt og ég held að hún sé enn undarlegri á svipinn en ég hlýt að vera. Hún er líka áreiðanlega að hugsa það sama — um kvöldin okkar saman, síð- asta veturinn minn í Vélskólanum. Hún kom með þennan plötuspilara heim í herbergið til mín eitt kvöld um haustið og hann ómaði látlaust fram til vors, þegar hann þagnaði skyndilega af óskiljanlegum ástæðum... Það var rétt áður en ég réði mig á Hvammána. Þegar ég kom heim úr fyrsta túrnum var hún farin. Við höfum þagað of lengi. Þögnin er að verða vandræðaleg. — Ertu ekki búinn að koma til margra landa? spyr hún svolítið undarleg í röddinni og fer að strá sykri ofan á vöfflurnar. — Nokkurra, svara ég og er henni þakklátur fyrir að hafa fundið umræðu- efni. — Og hvernig er hún þessi borg, sem þú ert að fara til? Hvar er hún? — Já, Lowestoft. Hún er í Eng- landi. — Og hvernig er hún? — Hvernig? Ja, það er stundum ansi fjörugt þar á kvöldin. Annars stoppum við þar sjaldnast lengi. — Nei, ég átti ekki við það. Er fal- legt þar? Eru skógar? Skemmtilegt fólk? Sætar stelpur á götunum? Það vottar fyrir brosi. Mér vefst tunga um tönn. Á ég að segja henni að það sjái ekki nema spöl- korn upp fyrir höfnina fyrir kolareyk, að hvergi sjái stingandi strá, frá úrillu uppskipunarkörlunum og fullu hórun- urn á „The Lions Head“? — Já, það er fallegt þar, mörg tré, eiginlega skógar, segi ég og svipurinn á henni sannar mér að það var þetta sem hún vildi að ég segði. Svo þætti henni ég kannske minna spennandi, ef ég segði sannleikann. — En trén eru ekki enn orðin græn. Það er vetur í Englandi núna eins og hér, segi ég og tek við vöfflunni sem hún réttir mér. — En á sumrin? — Já, það er allt grænt á sumrin í Lowestoft, segi ég og lít undan og treð óvart of miklu upp í mig af vöfflunni. Elvis Presley er búinn með lagið og hún setur það á aftur —-„Are you Lones-
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108

x

Sjómannadagsblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sjómannadagsblaðið
https://timarit.is/publication/557

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.