Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Qupperneq 62

62
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
„Svo fengum við fermingarbræðurnir
okkur vel í nefið“
— segir Þórður Sigurðsson, sem veturinn 1918 lifði ekki á öðru en hafragraut og
drukk vestur í Seyðisfírði við Djúp
Heilan vetur lifði fjölskyldan
heima á hafragraut og
drukk (mjólkurmysu), fá-
tæktin var svona mikil. Þetta var vet-
urinn 1918 og frostið var slíkt að
sængin var frosin við vitin á okkur
þegar við vöknuðum á morgnana.
Frostið komst niður í 34 stig og Djúp-
ið var allt lagt, svo menn gátu farið
með hestasleða heiman að úr Seyðis-
firði út á ísafjörð í kaupstað. Nei, ég
vildi ekki lifa þann vetur upp aftur.“
Þetta segir Þórður Sigurðsson fyrr-
um skipstjóri sem sleit barnsskónum
vestur í Hestfirði við Djúp á fyrstu
árum aldarinnar, en hann er fæddur
1906. í Hestfirði býr enginn nú en
fyrir alllöngu er kominn þangað bíl-
vegur. En í ungdæmi Þórðar bjuggu
þar 70-80 manns og við báðum hann
að segja okkur frá þessu mannlífi í
firðinum forðum. Hann er til heimil-
is að Hrafnistu í Hafnarfirði og verð-
ur níræður nú síðsumars.
„Ég er fæddur 25. ágúst 1906 á
Markeyri í Skötufirði og verð því ní-
ræður í sumar ef Guð lofar,“ segir
hann, „en fluttist tveggja ára gamall
að Fæti í Seyðisfirði með foreldrum
mínum. Þau voru Sigurður Þórðar-
son og Evlalía Guðmundsdóttir.
Þegar við komum að Fæti var verið
að byggja þar hús fyrir föður minn,
sem enn er uppistandandi, en af því
að það var ekki fullgert þá urðum við
að vera í gamla bænum til að byrja
með. Þetta var torfbær, svo sem 15
fermetrar, en fjölskyldan taldi tíu
manns, svo þrengsli voru mikil. Það
voru svo sem líka þrengsli eftir að í
Þórður Sigurðsson: „Hún varekki léttœv-
in hjá móður minni... “
nýja húsið kom, því stórt var það
ekki, en auðvitað mikill munur frá
hinu.“
Salahús og Folakot
í Hestfirði var á þessum tíma búið
á sex bæjuin að bænum á Fæti með-
töldum. Á Tröðum var þríbýli og svo
voru Salahús og Folakot. Uti í Fætin-
um Hestfjarðarmegin stóðu svo þrjú
hús saman, Tjaldtangi, Miðhús og
Siggahús. Á Grjóthlaði bjó ein fjöl-
skylda. Helsta túnið í firðinum var á
Fæti, en það taldist tuttugu hundruð
og næst stærst var túnið í Folafætin-
um, fjögur hundruð.
Nú, um bústofn hjá fólki er það að
segja að hver fjölskylda átti svona
10-12 ær. Við höfðum þrjár kýr á fæti
og tvo hesta, en í Folafæti voru tvær
kýr og einn hestur.
Að sumrinu snerust öll störfin í
kringum skepnurnar og hjá okkur
börnunum að vaka yfir túninu sem
var alls ógirt. En að vetrinum var
sjósóknin aðalbjargræðið, og allir
áttu árabát sem róið var á til fiskjar.
Til dærnis átti faðir minn tvo árabáta
sem hétu Breiður og Mjóni. Hann
reri á þeim úr Höfnum á vorin þar
sem helsta útræðið var á þessum
slóðum þá. Það var engin sæluvist að
róa í Höfnunum og aðbúnaðurinn lé-
legur, enda átti það svo að fara að
faðir minn fékk lungnabólgu þar og
var fluttur heim í Seyðisfjörð þar sem
hann lést. Þá var ég níu ára.
Nærri má geta hvort ekki var
harmur kveðinn að okkur heima, en
nú stóð móðir okkar ein uppi með
okkur átta börnin. Sigurgeir bróðir
minn var aðeins þrettán ára þá og
elstur okkar bræðra, svo það lögðust
þungar skyldur á hans ungu herðar
við þetta. Hann fór nú að róa á bát-
um pabba og gerði það uns hann síð-
ar eignaðist 5 tonna mótorbát. Ára-
bátarnir báru beinin heima á Fæti.
Fiskur sem veiddist heiman að á
vetrum var allur saltaður að Fæti og
seldur þeim Jóni Jónssyni og Grími
Jónssyni í Súðavík eftir því hvor bet-
ur bauð það og það sinnið.
Mataræði
Sigurgeir fór snemma að fara í ver,