Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Qupperneq 64

64
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
krakkar. Kennsluefnið var einkum
Kverið og svo dálítið í reikningi.
Kennt var 3-4 tíma á dag. Þarna var
oft kátt á Hjalla og við strákarnir
höfðum gaman af að stríða stelpun-
um eins og gengur. Allir sváfu á sama
loftinu í rúmum sem stóðu hvert við
annars gafl. Svo var leikið sér úti við.
Ég man eftir að við strákarnir fórum
einu sinni illa út úr því. Það lágu
bátar á hvolfi þarna í fjörunni við
járnfestingar og eitt sinn í brunafrosti
ætluðum við að sleikja ísinguna af
járninu. Þá tókst ekki betur til en svo
að tungan festist við járnið og rifnaði
af henni stærðar fleiður. Ekki höfð-
um við vit á að bræða frerann með
því að anda frá okkur á járnið. En
þetta varð okkur lexía.
Vorið sem ég fermdist var ég send-
ur að Eyri í Seyðisfirði til þess að búa
mig undir ferminguna og á Eyri var
ég fermdur af séra Sigurði í Vigur.
Ég man að við fögnuðum þessum
áfanga í lífi okkar tveir strákar með
því að fara rakleitt uppfyrir túngarð-
inn á Eyri og fá okkur vel í nefið. Ég
gerðist neftóbaksmaður og ekki latti
það mig til þess að Vilmundur Jóns-
son, þá læknir á ísafirði, ráðlagði
mér neftóbaksnotkun sem meðal við
blóðnösum sem ég var þjakaður af.
Skemmtanir
Skemmtanir? Ja, þær voru nú
óbrotnar. Það komu oft gestir af bæj-
unum þarna í kring sem taldist nokk-
ur tilbreytni og sjaldnar fólk lengra
að komið, svo sem úr Súðavík, en
þangað var klukkutímaróður. Alltaf
var til nóg kaffi að fagna þessum
gestum með. Það voru líka stundum
haldin böll þarna í firðinum, því ein-
hverjir áttu harmoniku og kunnu lít-
illega að spila á hana. Við slík tæki-
færi hýrguðu líka sumir sig á brenni-
víni, en allt í hófi. Böllin voru haldin
heima eða þá á Tjaldtanga.
Við yngra fólkið fórum á skíðum
eða þá á skautum. Ég renndi mér
fyrst á tunnustöfum, en eignaðist síð-
an alvöru skíði sem afi minn gaf mér.
Þau kostuðu eina krónu tuttugu og
fimm aura. Það var að vísu nokkur
ókostur að annað skíðið var stærra
en hitt — því annað fékkst ekki í
„Sjóbúðin hét Dopla. Það mú hugsa sér
að ekki var andrúmsloftið gott þarna
búðinni. En það spillti ekki ánægj-
unni. Svo renndi maður sér á skaut-
um á svellum, en fyrstu skautana sem
ég eignaðist gaf mér Guðmundur
Árni Bjarnason sem margir eldri
Vestfirðingar muna eftir.
Skipstjórnarferill
Hún var ekki létt ævin hjá móður
minni þarna í Seyðisfirðinum, en hún
bjó þar allt til ársins 1930. Þá fluttist
hún með Sigurgeir bróður mínum til
Bolungarvíkur og lést þar 82 ára
gömul. Þær munu ekki margar kon-
urnar láta bjóða sér kjörin hennar nú
til dags.
Ég fór að róa sjálfur úr Höfnum 13
ára gamall og var sjómaður upp frá
því. I Höfnunum var vistin ströng.
Við bjuggum þarna í verbúðum sem
sumar voru með lofti en beitt niðri.
Það má hugsa sér að ekki var and-
rúmsloftið gott þarna. Búðin sem ég
var í hét Dopla. Annars var heilsufar
almennt sæmilegt á þessum tíma, en
lungnabólgan var skæð og systir mín
lést fimmtán ára gömul úr lungna-
bólgu, einsog faðir minn hafði áður
gert. Annars var það helst gigt sem
herjaði á menn, yngri sem eldri, og
margir töldu gigtarköstin vera fyrir
veðrabreytingum, þótt ekki sé ég nú
trúaður á að svo hafi verið. í Höfn-
unum var auðvitað ekkert étið nema
soðning með mörfloti og brauð, en
menn þrifust þó sæmilega á þessu. I
hverri búð var kona sem eldaði og
þvoði og hún var kölluð fanggæsla.
Hennar laun voru þau að hún fékk
alltaf stærsta fiskinn sem dreginn var
í hverjum róðri. Varla hafa þær safn-
að auði þessar konur fyrir það!
Ég fór að heiman 22 ára að róa í
Bolungarvík og 1930 á Samvinnufé-
lagsbátana á ísafiði. Það varð byrj-
unin á 50 ára sjómennskuferli.
Alltaf er hugurinn heima í
Seyðisfírði
Ég kvæntist árið 1934 Salóme Hall-
dórsdóttur úr Bolungarvík og eign-
uðumst við tíu börn. Níu þeirra eru á
lífi, en einn sona minna drukknaði
tvítugur.
I Bolungarvík bjuggum við Saló-
me í átta ár en fluttumst þá á ísa-
fjörð. Þaðan gerði ég út minn eigin
bát, Vísi, allt til ársins 1953. Frá ísa-
firði fluttumst við svo í Vatnsfjörð og
vorum þar í þrjú ár. Þar fannst mér
mjög gott að vera og mikið hefði ég
viljað vera prestur, því ég varð að
standa upp af jörðinni 1958 þegar
prestur kom þangað. Þá lá leiðin út í
Súðavík.
Ég var skipstjóri til 65 ára aldurs,
en hætti þá og gerðist kokkur. Það
var svo arið 1983 að við hjónin flutt-
umst hingað að Hrafnistu í Hafnar-
firði og leið okkur hér vel saman alla
tíð. Salóme lést hins vegar fyrir sex
árum svo nú er ég einn.
Já, það er svo sem margs að minn-
ast, en alltaf er hugurinn heima í
Seyðisfirði og þangað reyni ég að
komast á hverju sumri. Að vísu fór
ég ekki í fyrra, en vonast til að kom-
ast í sumar. Eins og ég sagði stendur
gamla húsið þarna enn og samar eru
klappirnar neðan við bæinn sem
fagna manni eins og gömlum kunn-
ingja þegar ég hitti þær að nýju. Það
var oft brimasamt við þessar klappir
á vetrum í mínu ungdæmi. En það
var oftast logn í kringum þær þegar
ég leit þær síðustu sumrin í lognblíð-
unni — líkt og orðið er í kringum
mann sjálfan nú á gamalsaldri.“
AM