Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Side 98

98
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Á LEIÐ TIL LOWESTOFT
Smásaga eftir Atla Magnússon
Fyrsti vörubíllinn er kominn.
Hann er grár á litinn eins og
skipshliðin, eins og hafnar-
garðurinn, sjórinn og frostið. Mennirn-
ir sem híma inni í honum eru á ein-
hvern hátt líka gráir. Þarna uppi glymja
við sleggjuhögg dekkmannanna sem
farnir eru að taka ofan af lestunum.
Höggin berast til mín gegn um gjóstinn
meðan ég rogast með Garrardinn upp
bryggjunna.
Hér rétt fyrir ofan er bensínsala, en
mér finnst það langt samt, enda verð ég
að sveigja mig út á hlið á göngunni. Það
verða mér vonbrigði þegar í ljós kemur
að þarna er enginn fyrir til að afgreiða
bensínið, hvað þá að leiðbeina ókun-
nugum. I glugga á skúr, sem merktur er
olíufélaginu, má lesa af miða að aðal-
fundur kaupfélagsins hafi verið haldinn
fyrir viku. Þá er þarna auglýsing um að
einhverjum dansleik sé aflV:
I fyrstu verð ég var við \ á s. .1 óljósa
hreyfingu inni í moldarmekki sem þyrl-
ast upp í litlum hvirfilvindi skammt
undan og heyri slitur af mannamáli sem
kemur eitt andartak upp í eyrun á mér
með vindinum, en fýkur svo aftur á
öndverðri hviðu, því hér virðist blása af
mörgum áttum í senn. Loks sé ég að
þetta er hljómsveit, fjögurra manna
hljómsveit og hver um sig ber hljóðfæri
í öskju. Sá fremsti heldur á einhverju
sem gæti verið gítar. Án þess að ég yrði
á þá stansa þeir þegar þeir eru komnir á
móts við mig, eins og við hefðum átt
löngu ákveðið stefnumót hér í vindin-
um.
— ErtuáHvammánni,segirsámeð
hljóðfærið, sem ég held vera gítar.
— Já, ég er að leita að húsi hérna,
segi ég og lít allt í kring um mig, eins ég
eigi von á að koma auga á þetta hús,
sem ég þó hef aldrei séð.
— Er það ekki Gautaborg? spyr
maðurinn.
— Lowestoft. En þið vitið víst ekki
um konu hérna, sem heitir Alda?
Hljóðfæraleikararnir líta hver á ann-
an og reyna að koma þessari Öldu fyrir
sig. Einn jjeirra man eftir einhverri Al-
dísi eða Óllu hér í plássinu. Það getur
ekki hafa verið hún? Nei, enda flutti
hún burt fyrir tveimur árum.
— Hún flutti hingað í haust, segi ég.
—Maðurinn hennar heitir Jóhann.
Og nú kannast allir við. — Hún Alda
hans Jonna Friðsemdar! Já, sei, sei.
Hvort þeir nú ekki kannast við stúlk-
una. Hún á heima í Sæmundarhúsinu
hér út frá og niður með og þangað er
um það bil fimmtán mínútna gangur.
Má ekki bjóða mér að verða samferða?
Þetta eru ræðnir menn og á leiðinni
kemur í ljós að sá sem ég hélt vera með
gítar er reyndar með banjó í töskunni,
en þeir hinir eru með harmonikkur og
saxófón. Það á að vera ball annað
kvöld, átti að vera í fyrri viku en var
frestað vegna miðstöðvarbilunar í fé-
lagsheimilinu. Er ég kannske músík-
ant? Nei, þeir spurðu aðeins af því að
þeir hafa tekið eftir að ég held á plötu-
spilara. Þeir kalla sig Mánakvartett-
inn.
Þetta tal um tónlist endist alla leið
niður að frystihúsinu, en hljómsveitin
kemur saman í kaffistofunni þar. En
húsið er ekki sjáanlegt þótt þessir menn
séu hér á leiðarenda. Hins vegar er
sjálfsagt að fylgja mér upp á hæð hér
rétt hjá, en þar kemur Sæmundarhúsið
í ljós. Sá með banjóið velst til fylgdar-
innar. Á leið upp brattann fræðir hann
mig á að því ver finni ég Jóhann ekki
heima. Báturinn er í útilegu og ekki
von á honum á næstunni. Hins vegar
ætti ég að finna konuna hans heima.
Fylgdarmaður minn hefur stöku sinn-
um séð hana á böllum hér. Veit ég
nokkuð hvernig hún kann við sig þarna
hjá þeim? Nei, auðvitað ekki, fæstum
er gefið um að úttala sig um tengda-
fólk. Loks erum við komnir og ég tek í
höndina á honum, en doka þegar ég sé
í augunum á honum að hann ætlar að
segja eitthvað mikilvægt við mig. — Þú
mátt ekki misvirða það, en ég veit vel
að þú ert ekki með plötuspilara í tösk-
unni, segir hann. — Við skiljum þetta
hér, því við erum flestir sjómenn líka.
En mig langar að mega hnippa í þig
þegar þið stoppið hérna næst og þú
skalt ekki skaðast á því.“ Ég svara
engu, en hann brosir þýðingarfullu
brosi og er farinn.
Ég stend kyrr um stund og liðka
stirða og hálfdofna fingurnar. Fram-
undan er aflíðandi brekka, sem nær
niður að malarkambi ofan við fjöruna,
sem teygir sig inn í fjarskann. Á hægri
hönd opnast úlfgrátt haf, sorfið báru-
skara í frálandsvindi, en á vinstri hönd
breiðast út móar og hrjóstur, sem
hverfa í frostmóðu lengst burtu. Næst
landinu andæfa einhverjir fuglar á móti
öldunni. Við fæturna á mér svigna
sölnuð strá í gjóstinum.
— Það er þarna, hafði fylgdarmað-
ur minn sagt. Húsið stendur kippkorn
ofan við malarkambinn, aleitt í tveimur
víðáttum, hafinu og landinu. Það er
svart, ef til vill klætt tjörupappa, mjótt
og sýnist hátt, þótt það sé ekki stórt —
ein hæð á steyptri undirstöðu og gamal-
dags ris, snarhallandi. Ekkert útihús
eða skúrar sjást þarna í kring, en opinn
bátur liggur á hliðinni undir kambinum
og snýr þóftum í átt til mín.
Þegar ég kem fyrir horn og undan
húsgaflinum er ég nærri dottinn í fangið
á gamalli konu. Þegar ég hef náð mér
aftur sé ég að þetta er manneskja á
áttræðisaldri, lág og mikil um sig og
hún heldur á svörgulslega stóru kúbeini
í höndunum. Hún hefur næstum rekið
það í andlitið á mér.
Við nemum bæði staðar og hún er
augljóslega ekki minna hissa en ég,
horfir á mig smáum og tortryggnum
augum, er mjög móð og andar ótt og
títt í gegnum nefið, því varirnar eru
samanklemmdar í hvarfi uppi í tann-
lausum munninum.