Eimreiðin - 01.01.1923, Qupperneq 19

EIMRIEÐIN
GRÍMUR THOMSEN
15
ÁÖur var eg víða á feröum,
varla fer eg nú af bæ,
áður hjó eg oft meö sverðum,
út eg nú og til þau slæ.
^onum er þessi líking töm um skáldskapinn. Um þýðing
^tormsins eftir Eirík Magnússon segir hann, að hún sé kald-
hömruð og á henni sjáist hvert hamarshögg og hvert þjalar-
^ar- En um sálma Hallgríms Péturssonar, að þeir séu ein-
s*eyptir og heilsteyptir, en þar á móti hægsorfnir og seinfægðir^.
^að væri rangt að segja um Grím, að hann hafi verið skáld
^reniur af vilja en mætti, en hitt er satt, að hann var skáld
b*5i af vilja og mætti. Hann var fremur »hagsmiður bragar«^
e,ns og Bragi Boddason kallaði sjálfan sig, en innblásinn
söngvari. Þetta sést berlega á því, að hann yrkir meira í elli
s,nni en æsku, sleppir sér aldrei, velur yrkisefni miklu oftar
að Yfirlögðu ráði en eftir geðkvæmdum líðandi stundar. Kvæði
hans eru sannkallaðar »ljóðfórnir«, utan og ofan við dægur-
brasið, lögð á altari listarinnar með hreinni lotningu. En í
bv$ðunum sést þó minst af því, sem Grímur fórnaði. Því að
br'ngum þennan aldna sverðasmið var kvikt af myndum og
auSsunum, en af því sem glóði í aflinum og sindraði í síun-
Urn komst ekki annað í kvæðin en það, sem dregið varð gegn-
Uri1 hið þröngva laðarauga íslenskrar braglistar — og það var
Urími jafnvel enn þrengra en mörgum öðrum. En mikið af
auöi hins aldna þular fylgir verkum hans eins og geislabaug-
Ur' svo að ókveðin kvæði leiftra milli lína hinna kveðnu, ef
Vel er lesið.
Bestu vini sína hygg eg, að Grímur muni eignast meðal
Pe"Ta Islendinga, sem dvelja svo lengi erlendis, að þeir neyð-
as| til þess ag fara ag mæla gildi íslenskrar menningar á al-
lóða-mælikvarða. Ætli þeir að fara að fá glýju í augun af
’Uenningarljóma stórþjóðanna, þá er gott að leita til skáldsins
9amla á Bessastöðum. Hann var sjálfur enginn heimdragi,
a"n fékk ærið tækifæri til þess að reyna, hverjar taugar
en9du hann fastast við land sitt og þjóð, og hann valdi tog-