Eimreiðin - 01.01.1923, Qupperneq 29

eimreiðin
í VERINU
25
áleit að verða mundi gott sjóveður um daginn, gekk hann til
háseta sinna og »kallaði« þá, venjulega þannig: »Farið þið að
skinnklæða ykkur piltar mínir«, þreif þá hver sín skinnklæði,
og þótti gott að vera fljótur að skinnklæða sig.
Síðan var gengið til skips, stundum langan veg (t. d. í
Tungu og Loftsstöðum), og þess gætt að formaður færi jafnan
fyrstur, hindraðist hann af einhverju á leiðinni stönsuðu allir
á meðan, væri þess ekki gætt var það talið óhappamerki, en
enn verra var ef kvenmaður varð á vegi skipshafnar, þá var
síst við góðu að búast þann róður; sjálfsagt „fýla“, bullandi
bavningur eða brotalág.
Þegar til skips var komið, og sérhver kominn að sínum
stað á skipinu, eftir því sem formaður hafði „skipað á“, búið
að taka undan skorður og „hlunna“ með þeim, kallaði for-
niaður, »leggjum nú höndur á í Jesú nafni«, brugðu menn þá
af skyndingu krossmarki fyrir sér og þrifu til skipsins, gengi
það þá stanslaust af stað þótti það vita á happasælan róður,
en ef þurfti að marg rykkja á áður skipið gengi fram, var
það talinn ills viti. Þegar komið var á flot sagði formaður:
»Nú skulum við biðja guð að vera með okkur«, tóku þá allir
ofan höfuðföt sín og lásu í hljóði sjóferðabæn sína, Faðir vor
og signingu, var svo róið til fiskimiða, og þar rent þegar
*vöðum« á þeim skipum er handfæri notuðu, gerðu það allir
nema andþófsmenn, þeir áttu að halda skipinu upp í vindinn
(' horfinu) og sjá um að ekki ræki undan vindi. Var þá komið
1 „sátur“, og ef fiskvart varð, var setið þar til skipið bar af
straum (fallinu) út af miðinu, skipaði þá formaður að „hafa
uppi“ (færin); var það gert, sest undir árar, andþófsmenn hvíldir
og róið aftur á miðið, á móti fallinu, hét þetta kippur (áróð-
ur), eða að kippa (róa á), gat þetta gengið upp aftur og
aftur allan dagin ef gott var veður og nokkur fiskur fékst.
Beitt var ljósabeitu: kverksiga og hrognum, og gott þótti að
spíta — helst »mórauðu« — á beituna.
Vmsar kreddur, hindurvitni og siðir tíðkuðust á sjónum, t.
ef selur kom upp og synti þvert á leið fyrir skip eða á
*óti því, er út var róið, þótti óbrigðult óheillamerki, ekki
aratti syngja eða kveða við færið, en gjarnan á siglingu. A