Eimreiðin - 01.01.1923, Síða 83

ElMREIÐIN
S0LVI HELGASON
79
^e9gja á Holtavörðuheiði, og var svo um kyrt þann dag og
næstu nótt. Þó að hann væri nokkuð drukkinn, bar lítið á því,
nema hvað hann var orðhvatari en venjulega, og gat ekki
haldið kyrru fyrir, heldur var á sífeldu rápi um bæinn, og
eldhússtúlkan þóttist verða vör við, að hann væri að gæta
°fan í pottinn, þegar hún var að elda miðdagsmatinn. Svo,
tegar hann fór ofan næst, kallaði hún á eftir honum og bað
hann að hræra í pottinum. Ekki hefi eg séð manni bregða
meir en Sölva þá. Hann var kominn ofan í stigann, en kom
UPP aftur sótrauður af reiði, og spurði stúlkuna, hvort hún
yæri að spotta sig, eða hvað þetta »gems« ætti að þýða. Þau
kýttu svo um þetta nokkra stund, þangað til hún sagðist þá
verða að gera það sjálf, og fór ofan, en Sölvi settist á rúm
• baðstofunni og sat þar lengi eins og agndofa, en sagði að
lokum upphátt við sjálfan sig: »Að biðja mig að hræra í
Pottinum, að biðja einn heimspeking að hræra í pottinum«.
Annar skagfirskur flækingur kom stundum til okkar, sem
Sigurður hét og var kallaður Sigurður á skyrtunni, eða Sig-
urður sóði. Það var ískyggilegur maður, sem mörgum stóð
sfuggur af. Hjá okkur varð þess lítið vart, því þar var fjöl-
nient heimili. En eg var eitt sinn stödd á öðrum bæ, þar sem
hann kom, og varð eg þess vör, að ótta sló á fólkið; þó gerði
hann ekki mein af sér svo eg vissi, enda var hann ekki áreitt-
ur. Helst sat hann þar, sem skugga bar á, og talaði lítið, tók
ekki þátt í, þó fólkið væri að gera að gamni sínu. Mér fanst
hann líkastur því, sem eg gat í þá daga hugsað mér for-
dæmda sál.
Um Sigurð þennan sagði Sölvi eftirfylgjandi sögu: »Einu
sinni urðum við Sigurður á skyrtunni samferða yfir Helj'ar-
dalsheiði. Þegar við vorum komnir nokkuð langt frá bænum,
bilaði skóþvengur hans. Þá léði eg honum hníf, en hann var
*engelskur«. Þegar hann hafði gert við skóinn, spreftur hann
upp og rekur hnífinn í brjóst mér. Þá vildi mér það til lífs,
að eg hafði bók á brjóstinu. Það var Mannkynssagan, sem eg
her þar ávalt, og kom lagið í hana. Þarna fórum við saman
og glímdum 9 hrotur. Hann féll allar, því hann er að vísu
fílefldur, en brauðstirður; en eg er sá mesti glímumaður, sem