Eimreiðin - 01.01.1923, Qupperneq 120

116
RITSJÁ
eimreiðin
Þegar á ait þetta er litið mun óhætt vera að segja, að Bjarna Jons-
syni hafi mjög vel tekist verkið. Eg hefi Iesið það aftur og aftur mér til
mikillar ánægju, og eg hefi lesið þýska frumritið með miklu meiri ánsSlu
eftir en áður. Og eg tek þetta sem vott þess, að vel sé þýtt og bæði af
skilningi og list farið með þetta merkilega skáldverk á íslenska máltnu-
Um hitt er eg ekki bær að dæma, hvort alstaðar sé nákvæmlega fyls*
frumtextanum, því að eg hefi ekki borið saman nema á einstaka stað, °S
þar hefir vel fallið og þýðingin verið nákvæm. Eg segi ekki heldur, ar>
ekki megi leita uppi smávægileg missmíði á íslenskunni, missmfði, sem
Ðjarni hefði ekki sett, ef ekki hefði verið þröngt fyrir durum. En um
slíkt er ekki að sakast, heldur láta sér vænt um þykja að eiga slíkt af-
bragðsverk á voru máli.
Dr. Alexander Jóhannesson hefir ritað talsvert langan inngang um
Goethe, æfi hans og skáldskap, og þó einkum um Faust. Verð eg að segia>
að hann hafi margt betur ritað en þetta, og í inngangi þessum er mars'’
sem bendir á, að honum hafi verið mislagðar hendur með mál og annað-
Er að því skaði, sakir efnisins og bókarinnar. En inngangur þessi er
annars fróðlegur og gagnlegur fyrir þá, sem verkið vilja lesa af skilning'-
Þýðandinn hefir ritað stuttar og gagnorðar skýringar, sem prentaðar
eru neðanmáls. Er að þeim mikið gagn, og hefðu þó mátt vera fyllri.
Eg veit ekki, hversu vel þessi bók hefir gengið út hér á Iandi. Hef'
ekki spurst fyrir um það. En hafi hún ekki vel gengið út, þá er þa^
líklega af þeim misskilningi, að hér sé um svo þunga og torskilda bók
að ræða, að ekki sé til neins að lesa hana nema fyrir „lærða“ menn.
Þetta er með öllu rangt. Það er satt, að lærðir menn finna þar ný)a
hylji og ráðgátur. En á hinn bóginn er bókin yndisleg og skemtileg fyr,r
hvern greindan og athugulan mann. Fyrri partur Faust-Ieikritsins er engan
veginn neitt moldviðri, heidur frá upphafi til enda fagur og stórkostlegnr
skáldskapur.
Geta menn nú sjálfir sannfært sig um, hvort eg segi ekki satt.
M. 7-
Matthías Jochumsson: SOGUKAFLAR AF SJÁLFUM MÉR. Útgef-
Þorst. Gíslason 1922.
Til þess aö sjálfsæfisaga veiði læsileg bók, þarf að fara saman þar>
tvent, að æfi mannsins hafi verið að nokkru merkileg, og þó hitt ekkt
síður, að höfundurinn og söguhetjan kunni að halda á penna.
Af þessu leiðir, að „Sögukaflar" Matthíasar Jochumssonar hljóta ar>
vera læsileg bók, enda væri varla sjálfrátt unr þann mann, sem ekki fynd'
neitt við þessa bók. Æfi síra Matthíasar var að vísu ekki beinlínis neih
æfintýralíf, en þó skorti þar ekki umbrot og margvíslega reynslu. Hann
er alinn upp við þröngvan kost, starfar ýmislegt og fer utan; fer eftif
það í skóla og verður prestur. Hann missir tvær konur með skömmn
millibili. Hann fer alls utan ellefu sinnum og þar á meðal einu sinni til