Eimreiðin - 01.07.1925, Síða 87

EINVERA
IÐim
271
ElMRE]
e’nveru'nVeran ken<frr líka inn á við, inn í sálir sjálfra vor. f
að m ^ra að þekkja sjálfan sig. Til þess, hygg ég,.
að kyn n ^af' °2 farið út á eyðimerkur forðum, — til þess
á þgg nas* siálfum sér og prófa sjálfa sig. í einverunni reynir
finnst ’ hve mikið andlegt innihald maðurinn hefur. Flestum
lega f.eir ekkert hafa að hugsa um, — finnst þeir vera and-
manna 'F ’ einveru. Þar reynir einnig á andlegan styrk
sín tjj .^að eru ekki allir, sem geta þolað félagsskap sjálfra
linéir et19ear- En ef maður stenzt eldraunina, munu nýjar
hafðj a streyma fram í sál hans, — lindir, sem hann
j-jv 6nsa hugmynd um áður. —
NanSg i. í1^111- ^0^ flest sott af að umgangast hvað annað?
er j^jjj le> því að þar talar tómleikur við tómleik. Að vísu
Hianna S3^’ að ' saml'f' við aðra reynir á vissa eðlisþætti
aðalst \ S6ni ^a ekk' eða m'Mu síður þroskast í einveru. Og
anna P r vor a a^ vera við starf í miðju samfélagi mann-
þar Sernn _e'nveran er holl á stundum, — hún veitir fyllingu,
reiknin aður var tómleikur. Hún er eins og nokkurskonar
ekkj 0u> þar sem maður fullvissar sig um, að hann sé
er ej mn að tapa höfuðstólnum, — týna sjálfum sér. Hún
sér °S laug, sem maður fer í við og við til að þvo af
háfjön °m ^eimsins. Hún er sem hreinn andblær ofan af
hnganuni Salarinnar, sem sópar burt mollulofti og ryki úr
Nú ^ ,,
"leð r-t Ii,num er mikið rætt um skemtanafíkn fólks og það
Hefncj u‘ ^lt er miðað við skemtanir, en gleði heyrist varla
itiunn’ menn skammast sín fyrir að taka sér skylduna í
því> að k hygg, að skemtanafíkn fólks stafi að miklu leyti af
nieð Van*' sleði. Fólki leiðist. Dagarnir ríða fram hjá
ern ejn a'ausa hugsanalest í taumi, þar sem allir hestarnir
degj ^ s J't'r- Og þeir eru fáir, sem sjá nýja dásemd með
°g (jj- er'"m. Þeir eru helzt til fáir, sem geta glaðst innilega
dýrð jjj einföldustu og guðdómlegustu hlutum lífsins, yfir
1Í0l"a S® 03 iarðar’ - sem geta séð ljósblik ódáinseyja í
tienn Sn"isins eða í brosi barnanna. En í stað þess reyna
fulln að fylla upp í eyðurnar með skemtunum og fá enga
fýrir U‘ Nienn teyga brimsaltan sjó skemtananna í staðinn
Psprettuvatn gleðinnar, og þyrstir því æ meir. Þeir