Eimreiðin - 01.01.1928, Síða 50

30
SKREIÐ
eimreiðin
sýni og vandvirkni þurfti til þess, að »búa vel upp á«, svo
að klyfjarnar færu vel á hestunum og ekkert eða sem allra
minst skemdist á hinum langa og vonda vegi. Lagt var >
klyfjar þannig, að af harðfiski allskonar fóru um 60—70 í
baggann, en af haustfiski fóru um 600 á hestinn, voru þ&r
klyfjarnar vafðar netariðli og kistubundnar, en af meðalþorsk-
hausum fóru 120 í klyfið eða 240 á hestinn. Einstöku út-
róðramaður reif hausa sína áður en hann fór úr verinu, þannis
að öll bein voru tekin úr hausnum, en allur fiskurinn hélt ser
í heilu lagi, það hét að sekkrífa. Þurfti til þess sérstaka kunn-
áttu og var fremur seinlegt verk, en af þannig rifnum haus-
um fóru 800 í sekk, sem var hæfilegur baggi. Aldrei varð þ°
þessi aðferð almenn, hausarnir þóttu ódrýgri til skömtunar,
enda vantaði öll tálknin.
Þegar nú alt var tilbúið, var lagt af stað heimleiðis. Hu
var áríðandi að láta fara vel á, meðan klyfjar og reiðingar
voru að jafna sig. Að því bjó síðan alla heimferðina. Ferða-
maðurinn varð að sjá um, að ekki hallaðist á, að reiðingur-
inn væri hvorki of framarlega eða of aftarlega á hestinum,
og að hvorki væri gvúfið eða keikt. Væri vanrækt að 8era
að, ef eitthvað af þessu átti sér stað, þá var hesturinn vlS®
að meiðast. Flestir, sem komu af Suðurnesjum, áðu fyrst 1
Húagerði, því þar var oftast vatn og ofurlítið gras. Þannig
áningar hétu reiðingsáfangav, af því að flestum þótti ekki
taka því að spretta af fyrir svo stutta stund, en það uar
óhygni, oftast sprottin af þreytu eða leti ferðamannsins. Hest'
arnir þurftu að velta sér, en annað hvort gátu það ekki eða
gerðu það með þeim afleiðingum, að reiðingarnir aflöguðusl
og vildu síðan meiða.
Allra versti kaflinn til yfirferðar þar syðra í þá daga vorU
Hraunin, einkum í vætutíð. Gatan var afarþröng og krókótf»
full af þröskuldum og lónum. Lestir urðu að gæta mestu uar
færni að mætast þar. Á Hraunsholtsmýri eða í Fossvogi uar
legið svo lengi, að hrossin gætu vel fylt sig og hvílst. Góðir
ferðamenn vildu helst liggja jafnlengi og ferðast var, eU
margir gættu þess ekki, af of mikilli löngun til að vera sem
fljótastir í ferðum. Þegar komið var í tjaldstað í votviðri, var
það ærið verk að bera saman klyfjarnar af langri lest og