Eimreiðin - 01.01.1928, Page 94

74
í FURUFIRÐI
EIMREIÐIN
Þegar efnin voru þessi, hafði hann lagt saman nótt og daS
og aldrei vikið frá stýri, fyr en úr þótti rætast. Og lítt hafði
hann þá skeytt máltíðum fyrir sig sjálfan. En sá háttur hafði
á verið hjá matsveinum hans, þegar hann stóð dægrum saman
við stýrið, svo að ekki varð hlé á, að færa honum þangað
hangikjötssneiðar og freðfisksrifur öðru hvoru. Þetta hafð|
hann stýft úr hnefa sér, þar sem hann stóð. En þá vökvaði
hann sig lítið á öðru en sjálfrunnu hákarlalýsi.
Sæi til lands, og honum þætti lokið flestri hættu og a^
auðtekin myndi örugg höfn, gekk hann til lyftingar, varpaði
af sér vosklæðum og lét færa sér kaffi. Út í það hafði hann
látið, og allir vissu, að þá hafði hann ekki smáskamtalækn-
ingar, hvorki við sig né skipverja sína.
Hallsteinn hafði víða farið og kalt kannað. Hann kunn>
leiðir um Grænlandsála, og flest árin komst hann í návígi við
rekísana þar. Sá hildarleikur hafði oft orðið svo krappur, a^
lítt varð milli séð dægrum saman. Var þá jafnan ekki nema
hnífsþykt milli lífs og dauða. Þá teygði hann úr hverri tusku>
sigldi fyrir öllum seglum undan hafísborgunum, slíkt er mátti>
vaðbar sig við stýrið og fal sig og sinn varnað allan fors)a
þess, er sólina skóp. . . . Hann ætlaði sér að fara síðastur a
þiljum, yrði þeir kvaddir til hinztu náða.
Hvort sem hann var vestur við Grænlandsísa, norður vi
Kolbeinsey eða á Grímseyjarmiðum, urðu leikslokin jafnan
þau, að hann náði einhverjum norðurflóanna. Væri þess eng-
inn kostur, þá lagði hann í nauðbeitinni vestur um Strandn1
eða austur um Langanes og náði Austfjörðum eða Vestfjörð
um, eftir því hvorum megin við land honum tók, og leira
þar hafnar, nema hann rendi suður um og heim í Furufi01'
Fátt vildi hann segja mér um þessar svaðilfarir. Hann taJ ;
að þá væri enn á lífi sumir þeirra manna, er flotið hefði a
fjöl með sér í þessum ferðum. Þeir gætu eitthvað af því sa^ '
En í það skiftið, sem ég inti hann fastast eftir þessu, 9er
hann mér úrlausn á þessa leið:
— Ég þreifaði á því hvert sinn, er við tefldum um h'f
dauða í þessum ferðum, að hann, sem öllu stýrir, ne
hönd með okkur, svo að hvergi geigaði, þó að ég S'V
flestu í óvænt efni, sakir ofurkapps eða vangæzlu.