Eimreiðin - 01.01.1928, Qupperneq 98

78
í FURUFIRÐI
eimreiðiN
og hann hafði sfrokið vendilega varir og augu með hvítu
handlíni og þar á eftir komið gleraugunum í vasa sinn, mselh
hann, jafn-alúðlega sem áður, og með nokkurum áherzluþunga;
— Ég veit, að ykkur er kunnugt um það, vinir mínir, að
ég beitist eigi sjaldan fyrir samskotum, þegar á liggur. Eð
tel það eina af hinum háleitari skyldum mínum, sem mér er
næsta ljúft sem sálusorgara að reyna að verða við. Og það
hefur oftast farið þannig, að ég hef orðið að koma nokkuð
víða við í því efni — ég held, að mér sé óhætt að fully^a
það. En af því að ég er hér meðal vina minna, þá leyfi éð
mér að hika lítið við að láta þess getið, að þess háttar er
nokkuð féfrekt, eins og hinir betri menn munu skilja — °S
prófasturinn skaut augunum ofurlítið út undan sér, eins oS
honum þætti óþarfi að horfa framan í Þórgný. En — bsetti
hann svo við — ég er jafnan, eða svona allajafnast, vanur að
byrja samskot, sem ég gengst fyrir, með lítilli upphæð. Mest
virðist á því ríða, að byrja — koma samskotunum af stað,
og að því er mér hin mesfa ánægja — það fullyrði ég. OS
ég veit, að ég þarf varla að geta þess við ykkur, að ég 1®*
mér sjaldan — ég vil leyfa mér að segja aldrei — gleymasfi
að bæta síðar við samskotin, gangi þau treglega eða þess
þurfi við. En þá er ég ekkert að eltast við það, að skrif3
slíkar viðbótar-upphæðir frá mér á samskotalistann.
— ,Ekkert að eltast við það‘, tók Hallsteinn upp og skaut
nokkuð brúnum. Það er líklega mála sannast. Þess þarf varla-
Þær eru heldur sjaldnefndar og þaðan af sjaldséðari þessar
viðbótar-upphæðir frá þér, séra Patfer minn. Við höfum °u
haft kynni hvor af öðrum fulla tuttugu vetur. ...
— Já, og ég tel það sjálfsögðustu skyldu mína, greip Pr°'
fasturinn fram í, nokkuru örari í máli en áður, að votta Þer’
lífs og liðnum, hinar virðingarfylstu hjartans þakkir míuar
fyrir kynninguna, fyr og síðar. En, sem sagt, maður verðuf
ævinlega að treysta á hið göfugasta í mannssálinni, treyst3
því gegn um þykt og þunt, hika ég mér ekki við að seSla’
að allar sannkrisfnar og réfttrúaðar manneskjur — guð ðeI;
að allir væru það — heyri rödd kærleikans, skilji hana, uem1
hana, hlýði henni og daufheyrist aldrei — ég legg áherzlu 3