Eimreiðin - 01.01.1928, Síða 115

EIHREIÐIN
GLOSAVOGUR
95
hlýddi þó venjulega með stillingu á mál prests, brást nú svo
illa við tillögum hans um aukin útgjöld, að honum þótti ráð-
'e9ast að láta þá málaleitun falla niður, og Malla hélt upp-
teknum hætti, sat á steinbekknum í stutta ullarkjólnum sínum,
nteð síða hárið sitt í bylgjum niður um andlit og herðar. Eina
fórn bar hún þó fram á altari velsæmisins, er hún fór í kirkju,
hún batt hnakkahárið upp í hnút með gamalli skóreim. í
beim stellingum hélzt það næsta mánudag og þriðjudag, en
er á leið miðvikudaginn, hafði það varpað af sér öllum böndum.
Um dugnað Möllu gat enginn verið í neinum efa, því að
^ndrum sætti, hve mikils marhálms og þangs hún aflaði með
eðstoð asnans. Altalað var, að Glosi gamli hefði aldrei kom-
ist í hálfkvisti við Möllu í því efni; en nú féll varan í verði,
°9 bar því nauðsyn til að leggja enn harðara að sér. Malla
°9 asninn strituðu því og strituðu alt hvað af tók, og eftir-
tekja hvers dagsins varð svo mikil, að alla, sem vissu, hve
hendsmá hún var og grannvaxin, furðaði stórum. Það skyldi
^ó aldrei vera, að einhver væri að verki með henni að næt-
urlagi, einhver huldumaður, einhver ill vættur, eða eitthvað
^ess háttar illþýði? Malla var svo meinyrt í tilsvörum við
lólk, að henni þurfti ekki að koma á óvart, þó af henni
Sengju illkynjaðar sögur.
Aldrei heyrðist það um Möllu Trenglos, að hún kvartaði
^iir því, að starfi hennar væri erfiður, en er hér er komið
Segunni, heyrðist hún bera sig ákaft upp undan meðferð þeirri,
er hún yrði fyrir af nágrönnunum. Það var kunnugt, að hún
ar kærur sínar upp fyrir prestinum, en þegar hann gat ekk-
ert lið veitt henni, eða þá ekki eins fljótt og hún þarfnaðist,
er hún, sem aldrei skyldi verið hafa, á fund málaflutnings-
^etins nokkurs í Camelford, er ekki var líklegur til að reyn-
ast henni betur en séra Polwarth.
Skal nú skýrt frá, á hverju hún bygði kvartanir sínar.
'taðurinn, þar sem hún aflaði marhálmsins og þangsins, var
'hll vogur; var hann alment nefndur Glosavogur í höfuðið á
Setnla manninum, er hafði þar aðsetur sitt. Var landslagi svo
attað, að hvergi varð komist niður í fjöruna nema um ein-
sii9ið niður að kofa Glosa. Um fjöru var vogurinn á að
9lzl<a 600 til 700 fet á breidd, og þverhnípt björgin gengu