Eimreiðin - 01.01.1928, Blaðsíða 118

98
GLOSAVOGUR
EIMREIBII*
að stíga fæti, og endurtók hótun sína um að skera á hásinar
klárnum. Barty hló að stóryrðum hennar, hæddist að hárlubb-
anum á henni og kallaði hana hafgúfu.
»Svei aftan!* æpti hún. »Hafgúfa! Aldrei nema það þó-
Væri ég karlmaður, mundi mér ekki til hugar koma að ræna
fátæka stúlku og aldraðan krypling. En þú ert ómenni, Barty
Gunliffe, þú ert ekki hálfur maður*. Framh.
Hrifhygð.
Ómarnir, snertandi, laðandi hrifu sál mfna með séi eitthvað langt út >'
ósínisbláinn, fullir af þrá og eftirvænting eftir einhverju, sem ég ek’11
skyldi hvað var. Mér fanst þetta vera líkast því sem það væri kveð|U"
sending frá sólríkum sölum úr sólheima bygð. Hugurinn klöknar af undra
þrá að fá að njóta ómælis endalausa víðfeðmis rúmsins, þar sem all er
eining, en þó í endalausri mótsögn og baráttu. Hugurinn krýpur við a
líta yfir þetta afarmikla viðfangsefni. En þó er hann sá eini, sem ge,ur
átt tækifæri eða möguleika að fara yfir alt og Ieysa úr alt af nýjum
nýjum vandamálum og ráðgátum. ^
Harpan er aftur slegin, og hljómarnir svella sem brimrót við berg a
báróttu hafi. Hljóðfallið stígur hækkandi, lækkandi, líðandi, smækkand^
eins og sólþrunginn kveðjuroði á haustkvöldi, þegar himininn horftf
deyjandi rós. Þá hefjast raddir úr dimmu djúpi, sem stíga og falla á IjuS
öldu bárum upp að alveldisstól, þar sem ómarnir hljóma, samstillaS*
endurtakast.
Ó, þú hugljúfa harpa mín, sem hrekur í burtu skuggana svörtu °S
tendrar upp líf og ljós í Ijósheimasölum — sem kveikir líf hjá Iitlu
Eilífðin fær ekki tæmt hina óþrotlegu tóna þína. Lofaðu mér að hlus^
á hina sísvalandi óma þfna, sem feykja í burtu öllu aðkomandi rush, s
að ekkert fær viðnám, sem víkja vill sál út af réftum vegi. — ,
mér að hlusta á eilífðarblæbrigðin og bernskuvonirnar — vonirnar nun
ar, sem nú hafa vaxið og orðið að syngjandi eik á sólfögrum stað- ^
Gefðu mér orð, fegurri, sterkari, hrifmeiri en aðrir hafa áður 5
Leyf mér að lýsa hinni dýrðlegu fegurð þinni. Hver þorir að ba
mér að fara aðrar brautir en fjöldinn fer, eða kafa niður í dular
þó dragi ég fiska smáa. Ljáðu mér lið, lífsins harpan mín góða.
Ólafur ísleifsso