Eimreiðin - 01.04.1929, Qupperneq 71

EIMREIÐIN
Hallgrímur.
Saga eftir Einar H. Kvaran.
Niðurl.
IV.
Eins og nærri má geta, var okkur ekki úthýst.
Rétt í þeim svifum sem maðurinn ætlaði að fara inn til
tess að tala við húsmóðurina, kom hún sjálf út á hlaðið. Hún
^allaði tafarlaust á annan vinnumann, til þess að hjálpa hinum
hl að bera Bjarna inn — sagði, að ég mundi vera nógu
Preyttur, þó að ég stæði ekki lengur í neinu erfiði.
Ejarni var lagður í rúm í herbergi, sem hlýtt var og vist-
e9t. A Barði var alveg nýtt steinhús, reist eftir andlát síðasta
usbóndans, með hitaveitu frá eldstónni sem miðstöð. Ég sá
Það bfáðlega, að gistingin mundi verða svo, að ég þyrfti ekki
Undan því að kvarta, að ég komst ekki í þann náttstað, sem
e9 hafði hugsað mér.
^e9ar inn var komið, sá ég húsfreyjuna vel. Hún var sterk-
Vaxin og fönguleg, um fertugt, og hafði haldið sér vel. Svip-
Urinn heldur reynslulegur, en einbeittur samt. Hún skipaði
aJlr Um alt með fáum, ákveðnum orðum. Auðvitað þurfti hún
Vera bæði bóndinn og húsfreyjan, síðan er hún hafði mist
-mn ~~ og auðsjáanlega var hún það líka.
hefð' ra sn°29vast kom mér til hugar sú vitleysa, að Hallgrími
1 l'^legast fundist, að hann yrði að ganga aftur, til þess
j. 9ert sér von um að eiga þess nokkurn kost að drotna
lr onu sinni. í lífinu mundi ekki hafa verið auðhlaupið að
ÞviþfVnr hann.
la var ekki annað en gamanleikur hugarins. En ég fann,
S^rnanið var grátt. Og vitlaust líka. Og endurminningarnar
hvílH asinnuna a heiðinni gufuðu burt eins og reykur við
Varv*röina, sem brátt kom á mig þarna inni.
rúrnið °rum athuga Bjarna, þegar er hann var kominn í
sár var hann. Hann fór við og við að reka upp
að
Ve,n- En meðvitundin var ekki komin.