Eimreiðin - 01.04.1929, Qupperneq 76

164
HALLGRÍMUR
EIMREIÐIl'T
— Hann má ekki vera hér, var sagt. Ég reyndi að afstýra
því í dag, að hann kæmi hingað. Einhver bölvaður asni tók
fram fyrir hendurnar á mér. Ég ætlaði að afstýra því . • •
eins og ég afstýrði því, að þú fengir bréfið.
Vitleysan fór nú enn að auka á forvitnina, og ég Iagði
hlustirnar við vandlega.
— Hvaða bréf? spurði Gunnlaug.
— Nú ... þetta bölvað bréf ... hans Bjarna ... sem alt
af hefur verið mér til kvalar.
— ]æja, sagði Gunnlaug. Svo að það var frá Bjarna. Við
tölum þá ekki meira um það. Ég get talað um það við Bjarna.
— Nei. Þú talar ekki um það við Bjarna. Ég banna það.
Ég ætla að sjá um, að það getir þú ekki. Þú hefur kvalið
mig nóg.
— Þetta máttu ekki segja, Hallgrímur, sagði Gunnlaug, og
það var auðheyrð viðkvæmni í rómnum. Ég reyndi alt af að
vera þér góð.
— Já, þarna komstu með það. Þú reyndir það. En þú gazt
það ekki. Það var helvíti fyrir mig, að þú reyndir það, fyrst þú
gazt það ekki. Og svo er enn. En ég læt ekki taka þig af mér.
Nú fór mér af nýju líkt og uppi á heiðinni. Ég gleymdi
öllum efasemdum, allri gagnrýni, allri skynsemi nútímans. Mér
fanst alt í einu fortjaldinu vera lyft frá algengum sorgarleik.
en átakanlegum samt. Annars vegar karlmaður, sem þjáist af
samvizkubiti út af því að hafa fengið þeirrar konu, sem hann
ann hugástum, með ódrengilegum hætti, þráir ást hennar,
getur aldrei fengið hana, og verður alt af verri og verri
maður. Hins vegar kona, sem hefur látið leiðast til að eiSa
mann, sem hún ann ekki, vill vera samvizkusöm í hjónabandi
sínu, en þráir alt af annan mann, vill blekkja manninn sinn
af einskærri góðvild — en getur það ekki.
Nú tók húsfreyja að gráta ákaft.
— Já, gráttu, Gunnlaug, var sagt fram úr Bjarna. Gráttu
ólán okkar. En gerðu það, sem ég segi þér. Annars hlýz*
verra af og ég tek til minna ráða. ... Ég hlustaði á líkraeð"
una eftir mig. Ég heyrði prestinn tala um sæluna og hvíldina.
sem ég væri kominn í. Þá var ég að hugsa um bréfið oS
þig og Ðjarna. Ætli það hafi ekki verið sæla og hvíld!