Eimreiðin - 01.04.1929, Qupperneq 77

ElMREIÐIN
HALLGRÍMUR
165
Það var eitthvað svo skuggalegt við þessa örvænting og
°9nun, sem tjáði sig komna handan yfir djúp dauðans, að
mer hraus hugur við. Og ég fyltist takmarkalausri samúð með
emstæðings-konunni, sem kúguninni var beint að. Því að ég
iann, að hún tók mark á henni. Hún hélt áfram að gráta.
- Þú gerir þá þetta . .. þú lofar mér þá þessu, var sagt
í áfjáðum róm.
~~ Hverju? sagði húsfreyja með ekka.
~~ Þú veizt það vel, var svarað. Þú veizt, hvað ég vil ekki.
u °eizt, að ég hef æfinlega sótt mín mál fast. Þú veizt, að
Uu er þér örðugra að bjóða mér byrgin en áður. Nú stend
e9 í skugganum, og mér getur þú ekkert gert. En ég get
0rðið máttugur til illra verka. Og þú veizt vel, hver ég er.
larni hefði ekkert sagt við þig af því, sem fram úr honum
e^Ur komið. Nú ætla ég að ráða.
^9 stóð á öndinni. Ég vissi, að í augum konunnar var
e 'a ískyggilegur og hrottalegur veruleikur. Svo var líka um
mi9 þá stundina. Ég hugsaði álls ekkert um það, hvað þetta
Uar fráleitt og heilaspunakent, líkt því, sem fyrir okkur getur
ri° í draumórum. Ekkert komst fyrir í huga mínum annað
en konan, og hverju hún mundi svara.
/leðan stóð á síðustu romsunni fram af vörum Bjarna,
a ði Gunnlaug hætt að gráta. Og eftir ofurlitla stund tók
hu^til máis.
Heyrirðu til mín, Hallgrímur? sagði hún.
sem9 ,9at ehh' se® hana 1 mYrkrinu. En mér fanst á röddinni
eiRhver nýr kraftur og stæling væri komin í konuna.
lá. var svarað.
í h - ^,Ustaðu t>á á mig. Ég reyndi að fara eftir þínum vilja
þ.Vl’ setn ekki skifti of miklu máli, meðan við vorum saman.
hað ^HÍstakíast og ekki vera nóg. Samt reyndi ég
yfir ' ^u hlýtur að muna það, að þú gazt aldrei drotnað
hef ^er’ ^n9,nn hefur getað það. í öllu, sem var mikilvægt,
tve 69 ^ar‘^ eh‘r 011011111 vilja og minni samvizku. Hvort-
sem9,a ^ur stundum brugðist mér, svo að ég hef gert það,
ha rai\2t hefur verið. En ég þekki enga aðra leið. Ef ég
VeQna 6*nS ^u ^er ham a’ ^a ver^ur t>ait et<hi Þm
na’ heldur vegna sjálfrar mín. Ég þekki autvitað lítið þann