Eimreiðin - 01.04.1929, Síða 105

EIMREIÐIN
RITSJÁ
193
sínar og þrár út í sumarið og birtuna. Það er mjög eftirtektavert, hve
honum er eiginlegt að lýsa öllu því, sem er fegurst.
Létt um bæinn, létt um bæinn
líöur andi vorsins hlýr,
streymir gegnum allar æðar
æskufagur, hreinn og nýr.
Létt um bæinn, létt um bæinn
líður vorsins andi hlýr.
*>e'r> sem þekkja langan vetur og hve vorið er þráður gestur á íslenzk-
um bæ, skilja vel þennan fögnuð skáldsins. Enda er hægt að finna, hve
*>Urðirnar verða léttar á hjörum, hve loftið verður hreint og hlýtt og
^ernig birtuna leggur alla leið inn að hjartarótum. — Mjög er og bjart
v^'r kvæðinu Sumarmorgurw, og hefur heimilisönnum í sveit varla verið
^etur lýst f íslenzku kvæði. Mun bóndinn flestum verða minnisstæður
eftir lesturinn og sú fegurð og glaðværð, sem ríkir á heimilinu.
Það
Út gekk árrisull Inn gekk árrisull
með önn í hug, með æskuvors
leit til lofts, óm í hug
leit til jarðar. endurvakinn;
Glóði sól, Iaust Ijóðstöfum
glóðu daggir, lýð þann er svaf,
en f hálofti vakti svanna og svein
heiðlóa söng. til sumargleði.
lýkur kvæðinu þannig
Rösklega tóku En með hlíð
rekkar til starfs. iðjagrænni
Breiddu sæti, rásgjarnar kýr
byltu múgum, runnu í haga;
rifjuðu flekki, bitu vagandi
rökuðu ljá. bládöggvað gras,
Brosti bóndi. sulgu morgunilm
Blikaði sær. og sólarveig.
yel og hressilega við þetta kvæði skilið. Kýrnar hafa
I ‘ynr utan verKartrtng sKaidanna, og pao er pvi sKemtileg ny-
^ að sjá þær þarna í kvæðislok, þar sem höf. lætur þær leika lausum
rneð kostum sínum og annmörkum í sólskininu.
^-°fnarmál sín yrkir Sigurjón flest úti á jörðunni. Hann leitar með