Eimreiðin - 01.10.1934, Qupperneq 32

358
NAPÓLEON BÓNAPARTE
eimreiðiN
það varð ekki séð, að honum þætti meira fyrir því en öðrum
mönnum. Og eftir því sem árin liðu, töluðu menn æ sjaldnar
um það, sem í honum byggi, enda vissi enginn yfir hverju
hann bjó.
Seinast lenti hann í vinnumensku hjá stórbóndanum a
Digranesi. Þetta var um haust. Það var einn af þeim bæjum
sem eru sannkallaðir landstólpar, hundrað hundraða jörð>
margt hjua, annríkt sumar og vetur. Ekki má gleyma því, a^
Digraness-bóndinn átti sér þrjár dætur, enda þóttu ekki aðrir
kvenkostir eftirsóknarverðari um héruð; en ekki trúi ég vær>
talið árennilegt fyrir smámenni að fara undir fötin við þ®r-
Þessar dætur voru allar ólofaðar í föðurgarði, og þá upp a
sitt bezta. Sagt var, að þótt heimasæturnar ætluðu sér hærra,
hefðu þær engu að síður gaman af að gera dálítið spaug við
vinnumennina, ef svo bar undir, og hér var kominn ungur
vinnumaður, sem um gengu ýmsar sögur, hann átti tvenn
spariföt, hafði gengið á tuttugu fjöll og var með gleraugU-
Þær horfðu strax skrýtilega á hann þó lítill væri, einkum mið'
dóttirin, sem hafði auga fyrir öllu sérkennilegu og þótti ung>r
menn fábreytilegir, eins og þeir gerðust hér um slóðir. ]°a
Guðmundsson horfði strax skrýtilega á þær á móti, einkum a
miðdótturina. Er nú ekki að orðlengja það, nema þegar a
líður skammdegi, bar það æ oftar við, að þau ættu leið um
langa-loftið bæði í senn á kvöldin, hún tók hann þá einatt
tali. Þau stóðu lengi við uppgönguna. Hún spurði hann ýmsra
hluía, og hann svaraði. Hann sagði hitt og annað, og bun
hló. Stundum lét hún draga niður í sér, svo það heyrði^
ekki um húsið, þegar hún hló. Þau töluðu mikið um kaup'
staðinn og þær vörur, sem þar eru á boðstólum, því bæ^1
unnu þeim vörum, sem eru framleiddar í heimsmenningum11’
og keyptu þær. Hún bað oft um að mega setja upp gleraugun
hans. Hún hló þegar hún hafði sett þau upp. Loks var kalla^
á annaðhvort þeirra að neðan. Hún ætlaði suður eftir jólu1-
— Heyrðu, sagði hún, þú sem alt af gengur með gleraugu,
hvað ætlarðu eiginlega að verða?
Þá varð honum svarafátt, og hann leit fram fyrir sig me
ofurlitla hrukku í enninu og augnráði hlöðnu af myrkum vil)a-
Þá varð hún enn áfjáðari og spurði: