Eimreiðin - 01.10.1934, Síða 104

430
RITS]Á
EIMRElÐlN
í handritið: „nú var eigi sein atkoma konungs til mótsins", og yfir þess-
ari flugu er ginið í Fornmanna sögum; þaðan tekur EÓS. svo ranga
textann (bls. 266). Á öðrum stað segir í A um Halldór Snorrason, a®
hann kæmi til Islands eitt sumar og var þann vetur með „frændum'
sínum. Aftur hefur krotmaðurinn verið á ferðinni og breytt þessu orði i
„föður"; sú aflögun kemst síðan inn í Fornmanna sögur og þaðan til
EÓS. (bls. 267).
Laxdæla segir frá því, að synir Ólafs pá veittu átölur Lamba frænda
sínum, „kváðu hann meir hafa sagst í ætt Þorbjarnar skrjúps en MÝr'
Kjartans írakonungs". EÓS. tilgreinir vísu frá árinu 1226, þar sem Hk
hugsun kemur fyrir, og ætlar að höfundur Laxdælu hafi þekt vísuna
(bls. XXXIII; villa hefur slæðst þar inn í vísuna, en skiftir ekki máli)-
Þetta þarf þó ekki svo að vera. Hafi höfundur Laxdælu þekt Ólafs sögu
helga eftir Snorra, eins og EÓS. hyggur (bls. XLI), gat hann t. d. haf*
hugmyndina þaðan (sjá orðsending Ástu til Sigurðar sýr, bónda síns,
Heimskringla, Ól. s. h., kap. 33).
Loks skal þess getið, að til er ritgerðarkorn um Kolla Hróaldsson
og Dala-Koll í „Leeds Studies in English and kindred Languages" I, 1932.
Þangað hefði mátt vísa í neðanmálsgrein bls. 7 — 8. 7- H-
SAGA EIRÍKS MAGNÚSSONAR í Cambridge, eftir dr. Stefán
Einarsson, 12 + 344 bls., með 7 myndumog rithandarsýnishorni, Rvík 1933-
Eiríkur Magnússon, bókavörður í Cambridge, átti fyrir margra hluta sakm
skilið að hans væri minst og það rækilega. Hann var stórhuga og kapps"
fullur, fékst við margt og verður þvf víða við getið, þó að hann kæmis|
naumast neins staðar í allra fremstu röð. Sá sem vill dæma um starfsem'
hans þarf að bera skyn á svo sundurleit efni sem málfræði, tilhögun
bókasafna og bankavísindi, og hann verður að vera vel kunnugur enskum
högum og enskri tungu. Dr. Stefán Einarsson hefur haft ýms góð skil'
yrði til að leysa þetta verk vel af hendi. Hann hefur orðið að vinna
mikið undirbúningsstarf og fara yfir dyngjur af bréfum, blöðum og bók'
um, en eigi að síður er frásögnin jafnan slétt og lipur, og ber þess fa
merki, hve mikið erfiði er á undan gengið. Oft eru teknir upp kaflar
úr bréfum Eiríks, og hefði vafalaust verið freisting að gera það víðar»
ef rúm hefði leyft, því að margsinnis eru í þeim fjörsprettir og tilþr^’
innan um hóflausa sleggjudóma.
Ekki kann sá er þetta ritar allskostar vel við alla svigana, sem skoti
er inn f bréf Eiríks: „þetta land er privilegianna (sérréttindanna) heim'
kynni" o. þvíl.; slíkt er arfur frá þeim tima þegar menn skildu bezt is
lenzku, en nú er fólk orðið skólagengið og hefur auk þess framhalós
mentun úr dönskum bíóum. Einnig virðist oss höfundur fylgja slæmum
fyrirmyndum, er hann „lagfærir" mál Eiríks, eins og kennarar gera V1
stíla. í dæmi eins og „Dönum vona ég, [að] hún verði til storkunar oS
ergju“, er orðið „að“ óþörf viðbót, og hafi Eiríkur ekki viljað hafa Þa ’
megum vér hinir þar við una. — Prentvillur eru fáar, en gjarðarlesar