Eimreiðin - 01.07.1935, Qupperneq 108

RADDin
EIMREIÐIN'
356
Hafið. I>ú liaf!
I>ú endalausa, eilifa haf!
I>ú sem ert til frá örófi vetra og verður jafngamalt jörounni! Að öilum
lílcuni — ]>ví að ekki er víst að svo verði.
Einlægt þverrar þú smámsaman, og ekkert færðu aftur annað en l>a®’
sem þú einhverntima liefur gefið úr nægtabúri þinu.
I>ú haf!
I>ú endalausa, eilífa haf!
l>ú síkvilta, sístreymandi liaf!
Þúsundir skálda hafa ort til þin og um þig allskonar ljóð! — Asta-
ljóð, gleðiljóð og gæluljóð, heimspekileg undrunarljóð, rannsóknarljóð og
reiðiljóð, liarmljóð og iiuggunarljóð! Þúsundir skálda hafa lagt alla sál
sína í það að lýsa þér — lýsa tilbreytingum þínum og áhrifum þínun>>
blíðu þinni og berserksgangi, krafti þinum og kvngi!
I>ú sterkasta af þeim sterku!
I>ú veikasta af þeim veiku!
Enginn hefur þó getað lýst þér, eins og ]>ú ert i raun og veru.
I>ú ert margþætt, eins og guðdómurinn sjálfur — og margbreyttari
fjölþættari ]>ó!
Gúðdóniurinn fer eftir vissum lögum í ákvörðunum sínum og breyt*11*
en ]>ú virðist vera að mestu stefnulaust: þessa stundina gjálfrar þú V1
ströndina, með blíðuatlotum, svo hægt og mjúklega, að hverju harniu11
er óhætt að láta þig leika um fætur sér!
Og barnið hefur skel fyrir skip og setur hana á flot, og ]>ú vaggar s
skipinu, á þinum dúnmjúka barmi; og skipið syndir áfrain,
ikel'
frA
landi, án ]>ess að þú grandir þvi, þangað til barnið evgir ]>að ekki leng111'
Eftir stundarkorn ert ]>ú komið í æsing og trylling, og er þá engu,n
menskum manni fært nærri þér að konia! I>á ert þú orðið að regluleg11111
óskapnaði.
Þú lemur malirnar og urgar bakkana og brýtur klettana! Og tröllall'v"
org þin og öskur heyrast langar leiðir, eins og þrumugnýr!
Þú þeytir stærstu skipum til og frá, cins og eggjaskurnum! Og þú 1,u
ur ]>au og bramlar og hættir oft ekki þínum gráa leik, fyr en þú hefu
kramið þau í liel jargreipum þínum og tætt þau, og mulið alt, sem in11111
1)ílD
l>orðs var, og i'ært altsaman niður á ]>inn víðfeðma hotn, þar sem 1
svo dvelur i kyrð og ró ti! daganna cnda.
Þá ert ]>ú voðalegt, þegar þú kemur svífandi að landi, með lieimska
isinn á haki ]>ínu.
Sakleysið er kent við liinn hvíta lit; en ekkert er eins liættulegt l,e1^
er sigla yfir þinn óendanlega flöt, eins og einmitt hafísinn, og er ho
]>ó svo livitur, að vart mun hvitara geta í jarðheimi. j
Þá er voði á ferðum farmanna, enda liefur ]>ú margri lietjunm 1
komið með tilstyrk hins svikula livita íss.
En þetta fyrirgefst þér alt og gleymist! g,
Allir dá þig — jafnt hvort sem þú ert blítt sem harnið eða í óskaP11,
argervi — eins og dauðinn!