Eimreiðin - 01.04.1936, Qupperneq 11

EiMREISin
ÆTTARKJARNI SVEITAFÓLKSINS
115
a islenzki kynstofninn haíi í ríkum mæli átt þá eðliskosti,
seni sigildir eru alla tima og óháðir standa þjóðskipulagi og
tti’— °g eftir því sem næst verður komist, hefur kyn-
■ ,°'n*nn verið næsta frásneiddur ættgengum veilum og ein-
1 *ða eðlisgöllum, en það skiftir ekki öllu minna máli. Virðist
S flest mæla fyrir því, að áþján liðinna alda liefði með öllu
0'hmt þessari litlu þjóð, ef ættbundnir eðliskostir hefði eigi
'e*tt henni vörn.
að, sem hér hefur verið sagt, mætti styðja með fjölmörg-
!ln! tilvitnunum, svo og umsögnum þeirra manna, sem gert
vj a íslenzkt þjóðlíf að fornu að sérstöku rannsóknarefni.
'. e° stuðningi af þeim má teljast rauplaust að tala um eðlis-
einkenni íslenzka kynstofnsins sem dýrmæta arlleifð.
II.
I^ t’mhugsun um þenna þjóðararf vekur ýmsar spurningar:
1 a beztu eðliseinkennin varðveizt með þjóðinni lram á
^eRna dag? Ef svo væri: Hvaða skilyrði hafa stutt að þeirri
^eizlu? Eru þau skilyrði betri eða lakari nú en á undan-
°rnuni öldum?
l-i<f ^rStu sPurningunni má leita úrlausnar á tvo vegu. í fyrsta
ý1 nieð því að færa fram líkur, bygðar á almennum ætt-
^ þgislögmálum, fyrir því að eðliskostirnir hafi erfst óslitið
seni^'118!09 kynslóðar, og styðjast þá við þær lieimildir,
jg01 ^lata ln;l ættartölum og ættsögnum, um viðgang þeirra
^^^m mest var í spunnið1). í annan stað með saman-
erfðar! lU1*jn<ium fer áhugi vaxandi fyrir þeirri fræðigrein, sem nefna má
vegar ‘lnns<>Iuiir og ættaheilsufræði mannkynsins, og lýtur að þvi annars-
illir oaÖ rannsal;a, liversu erfast, kynslóð eftir kynsióð, þeir eiginleikar,
Vegar A andlegir og líkamlegir, er með mönnum búa, en liins-
íettgyn! ^l'Ptýsa fyrir aimenningi, hvað varast beri viðvíkjandi framtimgun
sem v-ra eðlisgalla. Eru þegar í nokkrum löndum kornnar á fót stofnanir,
;lnnar!llna, aa sflkum rannsóknum á mannkyninu, og safna til þess, ineðal
?l‘ePsar i °8 viðtækum ætta-u]jplýsingum, einkum til athugunar á ættgengi
isk.vgáii egra lllllneigiuga, lasta og annara ódygða, er víða þykja fara
hihir, 1 vöxt — svo og á ættgengi annara andlegra annmarka (geð-
ÓfrÍóvgu,tSl;°rtUr °p P')’ sem nauðsvn þvkir að stemma stigu fyrir með
°g beinni .*Slerillser>ng) þeirra, sem i hlut eiga. Að sjálfsögðu liggur þá
°ÍRinleih 8era rannsókn á arfgengisáhrifum nýtra og uppbvggjandi
ifttir j a. ,1,eð mönnum. En þar i löndum, sem mannfjöldi er mikill, og
kin.sveit;.01 af. 'íða, er öll þessi rannsókn næsta torveld. Hér á landi eru
°g næsja skiiyrðin til slíkrar rannsóknar hin ákjósanlcgustu: Fólk fátt
‘ettfræöj ! .s^ðbundið fram á siðustu áratugi, ættvísi í miklum metum og
b’singar a.menl stunduð af leikum og lærðum, og næstum ótæmandi upp-
1 skráðar um einstaka menn og heilar ættir, jafnvel um alda-