Eimreiðin - 01.04.1936, Qupperneq 44

148
BAKDAGINN Á BJAIINARNÚPI
EIMBEIÐlN
En leysinginn og dóttir hans. Nei, gamli stórbóndinn gal
eklci liugsað liugsunina lil enda. Hanu gekk að rúnii Ve-
bjarnar. Það var tómt.
Nú var sem bóndinn vaknaði lil fulls. Hann varð ungul
og' öllugur af ákefðinni. Hann vakti húskarla sína í snatn-
Innan stundar var áttæringi hrundið úr vör, sellust þar áUa
húskarlar undir árar, en Hervarður stýrði skipi og niönnun >
því að hóndi var eigi fær lil slíkra svaðilferða fyrir aldulS
sakir. Reru þeir nú út ineð hlíðinni, unz þeir sáu, livar þíUI
Valbjörg og Vébjörn sátu á hamrinum.
— Sitja þau á hrúðhamri, en ekki að brúðkaupi, iua'"'
einn húskarlinn. Hervarður hað þá herða róðurinn og lell^‘l
í vogi einum þar nokkru utar.
III.
Valhjörg og Vébjörn hrukku all í einu við og losuðu al 111
lögin. Áraglannnið blandaðist bárugutlinu við fjörusteinaU‘l
og langdregnu kvaki æðarfuglsins úti á firðinum. Þau l*lu
, >í nO’
upp og sáu strax, hvernig komið var. HIupu þau nu 111 p
upp hlíðina, en sáu þá, hvar skipinu var lent í vogiu11111’
Vébjörn liljóp að steini einum miklum og velti niður. HUn .
ist hann mölva skip þeirra, en bjargið stöðvaðist í fjörunu1’
og er vogur sá nefndur Bjarnarvogur, því að Vébjörn v
kallaður Björn meðal húskarlanna. Hervarður skipa^1 11
húskörlunum að leita upp yfir hálsinn á eftir þeim-
hvorki sundur né saman, og náðu þau Valbjörg og Véþj01
eyri þeirri utan Arnarneshamars, er þau liöí'ðu falið á bát sU^
og úthúnað. Voru þau að ýta undan landi, þegar Hervai
kom að með menn sína.
en reka
— Bráð er ýting frá Bjarnareyri, mælti liann, - (.|
munum vér ílóttann enn. Förum nú sem hraðast aUul
skipsins og róum svo á eftir þcim.
Þeir gerðu svo, og bar þau talsvert undan á meðan-
, • tt x .... • * ... íivar 'e'
þannig, unz komið var norður undir Snæfjallaströnd