Eimreiðin - 01.04.1936, Síða 68

172
BLAÐAMENSKA MATTH. JOCHUMSSONAR

við svo búið og liugsa nú fyrst um að gæta nú þess, sem
allað er. Snúa nú augum vorum frá fornum skjölum að IraiB'
rás tímanna . . . Hvernig líður löggjöf vorri í svo ólal greiB'
um, hvernig líður samgöngum vorum, hvernig líður kirkj'
unni, hvernig líður skóla- og mentunarmálum vorum? I5egjuin
nú fyrst um alt annað en þetta, að minsta kosti sex <iaga
vikunnar«.
í annari grein sama ár segir hann: »Byrjum ekki aldan'1
heilaga verk með oftrausti á kröftum vorum eða Ilokkadrátt
um. Verum samhuga eins og mögulegt er og fyrirgefum P11'1
tískan meiningarmun. I’að er það fyrsta, sem sannfrjalsl1
menn gera«.
Fleiri dæmi leyíii’ rúmið mér ekki að taka um þetta eiuJ'
Enda gerist þess ekki þörf, því að ætíð er andinn hinn salUl’
þegar hann ræðir þessi mál í blöðum sínum. Þar er engllU
stefnumunur, þótt árin líði og umhverfið breytist að nokkrn
í »Lýð« er hann engu síður fylgjandi miðlunar- og'
stefnu en í »Þjóðólfi«, en minna rúm er þar belgað s!J(U
málunum.
En nú munu menn spyrja: Var þá séra Matthías em ®
inn stjórnarliðsmaður, og hafði hann aldrei einurð eða lu^
til að finna að störfum og' ráðstöfunum hennar? Fja111
því að svo sé. í hvert sinn, er stjórnin lét framkvsenia
livað, sem séra Matthíasi þótti miður fara í þeim lU‘'^un
sem hug hans áttu, segir liann þar ófeiminn sína sk°( ,
° 1 «. i.i.i vei
enda þótt ganga mætti að því vísu, að hún yrði eK v _
metin hjá þeim háu stjórnarherrum. Ekki er hann eim11 ^
minni við alþingi. En þess skal þó geta, að bann '1 a a|-
metur vel og þakkar, það sem vel er gert og drengile»‘
þingi og stjórn. Að loknu hinu fyrsta löggjafarþingi
liann dóm á þingstörfin og frammistöðu þingmanna. ■'
u -i. 1___ A 1_________ 1.......1/._ mpsi um 1‘
þótt hann leggi á þau þann dóm, að meira megi
r ábóta'
segja golt en ilt, finnur lumn samt æðimargt, sem el ‘ ^
vant og athugavert, t. d. »liina miklu hrúgu al frum'.óU^ ^
sem dembt er inn á þingið . . . og loks sá brestm ‘^^rj
margra að tala og þrefa um el'ni, sem æfðari og lllClpesSi
menn mundu óðara sjá, að ekki væru umtalsverð«. l£lfgt
ummæli hans virðast ætla að verða sígild, eins og s'0