Eimreiðin - 01.04.1936, Page 104

208
KYRNAR PRESTSINS
EIMnBIÐlN
»Alveg rétt. Og það er bezt ég segi þér alla söguna um
kýrnar mínar, heittrúarmennina í söfnuðinum og giftinguna
mína. Þetta er alt hvað öðru skylt«.
II.
»Þú manst ef til vill, að það var mjög heitt í veðri suin
arið sem leið, einkum rétt fyrir mitt sumar. Dag nokkurn
var ég á gangi heima, eins og ég var vanur. Ég gekk i°e
í'ram síkjunum í glaða sólskininu, áfram yíir engið, þar seI11
fólkið mitt var við slátt, og út í hagann, þar sem kýl ua'
mínar voru á heit. í*ú getur ekki ímyndað þér, hvað Þ*
voru fallegar þarna inni á milli birkitrjánna. Ég klóraði ÞeI[a
hak við eyrun og talaði við þær eins og ég er vanur
Vorrós mína og Sóley og Mjallhvít, — hún er forustu-kýr,r
mín, kollótt og hvít eins og snjór, — og við Herkúles, tarf1Il!
minn, þenna jötunn, en þó meinlausan; því engin dyi
gæfari en tarfar, ef þeir eru ekki áreittir að fyrra brag^
— Ég talaði við þau öll, nautin mín, og þau svöruðu 1
eins vel og þau gátu. Ég talaði einnig við wfrelsað*11
skraddara, sem ég mætti í brekkunni, mann, sem var llUlltj^
stólpi meðal hinna »endurfæddu« í sókninni. Ég liafð1 J‘
vel lieyrt, að hann ræki út djöíla. Hann var náttúrlega he
fúll á manninn, og þegar ég skildi við liann, gekk ég ra .
niður að vatninu. Þarna lá það spegilslétt og glampali ^
sólskininu. Það er regla mín að synda aldrei fyr en k°!
er fram á mitt sumar, en nú voru aðeins fáir dagar p£
til og ég löðrandi sveitlur af hitanum. Ég gat því ekki s ^
ist freistinguna. í einu vetfangi var ég kominn úr lo 1 ^
og kastaði mér til sunds. En vatnið var kaldara en eg
og ég var ekki lengi niðri í.
En livað heldur þú að ég liaíi séð, þegar ég kom UPP (j|
Allar kýrnar í lialarófu á leiðinni til mín. Ég ka a^^.(
þeirra, og þær komu nær, en liægt og gætilega. Mja ^
kom fyrst, með Herkúles við lilið sér. Þegar nautin al 1 ^
til fimtán skref til mín, sá ég alt í einu á svip þeiria’
þau þeldu mig ekki, að þau héldu meira að segja, a ag;
væri eklci mannleg vera. Og í svip Herkúlesar vai 1P ^jp
sem ég liafði ekki séð þar fyr. Eg' skal játa, að Þa n