Eimreiðin - 01.04.1936, Side 106

210
KVRNAR PRESTSINS
BIMBEIÐlI*
allar endurfæddar sjálfar. — Þær voru með handklæði á lel®
til vatnsins og ætluðu auðsjáanlega í hað.
Eg get ekki neitað því, að mér varð ósjálfrátt að orði-
»Hver djöfullinn er nú á seyði!« — Mín eina von var, a<'*
þær mundu ekki sjá mig, og ég liét því aftur á móti, að <-'S
skyldi ekki líta í áttina lil þeirra. Annars var ekki á niil'11
að líta, þegar sú yngsta er undanskilin. Ég verð að segj-1,
að þær voru svo snarar í snúningum, að ég hafði varla lllU‘
til að hugsa hvað ég ætti að gera, þegar yngsta stúlkan
búin að klæða sig úr öllum fötunum og leggja þau sny1
lega á stein, og stóð nú með annan fótinn úti í vatnlllUj.
I hreinskilni sagl þorði ég ekki að snúa höfðinu undan,
ótla við að ég mundi með því valda skrjáíi í blöðun11111
Jæja, innan stundar vorn allar þrjár stúlkurnar busland1
' » • r • t , \'í ‘1 ð ll 1
vatninu, en ég sal gratkyr eins og mús uppi í trenu. 1U‘
venst öllu, og svo var það einnig með mig: börkurinn 111 el .
ekki eins mikið á mér veslings hjórinn og áður, og CS
að sætta mig við örlög mín og vonaði, að all mund1 e ^
vel að lokum. Það fór líka svo, þó að það vrði ekki eins
ég hafði lialdið. Stúlkurnar komu nú aftur upp úr vatn
en kenslukonan kom að ströndinni nokkru fjær en föt hel ^
voru, og auðvitað þurfti hún að lenda þar sem föt111 .
voru. Hún tók þegar til fótanna, lil að segja hinum
fundi sínum. wÞað eru karlmannsföt þarna yfir frá! 1 ‘
karlmaður að haða sig rétt hjá okkur! En hvert hefu1 l!1
farið? Hann hlýtur að hala synt langt út«. ^
Þær klæddu sig í skyndi. Svo stóðu þær kyrrar og
uðu. Þær gátu ekkert heyrt og ekkert séð úti á
Hafði liann druknað? Og hver gat hann verið? ^æ!.. ^uSt,
að gæta hetur að fötunum hans. — Sú yngsta var dj°r ~
Hún læddist burt og kom aflur með fréttirnar: »Það ei P1
urinn. Hugsið ykkur -r- ef hann hefur nú druknað!« ^
»Hvað ætli verði um hans vesölu sál?« emjaði kensluko
»Um sál hans, ekkert!« svaraði sú yngsta, og and'w'11
g lliel'
þó um leið. »Hann fermdi mig fyrir þremur áruni, 0 r,
þótti mjög vænt um liann, enda þótt liann væri ekki ell^.,((
læddur. En guð er miskunnsamur, þó þið séuð það e j
— All í einu dró niður í þeim og þær tóku að stau1
upP