Eimreiðin - 01.04.1936, Síða 108

212
KYHNAR PRESTSINS
EIMnBIÐlN
álitum liið gagnstæða, meðan við eruni ungir og ókunnugn
kvenfólkinu«.
»En hvað er af skraddaranum að segja?« slcaut ég' inn *•
»Hann fékst aldrei til að trúa mér. En það stóð auðvilað
ekki í vegi fyrir því, að hann yrði upp með sér, er
nokkrum mánuðum síðar kom til að hiðja um liönd doltui
hans. Þú munt nú vera farinn að ráða í, að það er huu,
sem nú er konan míii. Tengdafaðir minn lieldur enn, að ug
liaíi klifrað nakinn upp í tréð, til þess að sjá stúlkurna*
liaða sig. En síðan við mægðumst, telur liann þetla ni.]°r>
eðlilega og fyrirgefanlega ylirsjón, sem ég sé nú fullkomlega
búinn að friðþægja fyrir. En meðal trúhræðra hans hefn*
vægð hans við mig vakið undrun og óánægju, og þess vegn*
eru guðsþjónusturnar, sem hann og íjölskylda haiis 'elt‘l
forstöðu í samkomuliúsinu, ekki eins vel sóttar og áður«-
• ll’íl
Þar sem nú var orðið framorðið, stóðum við upp
horðum, og þegar við skildum, þrýsti ég liönd hans hjai taJ1
lega og óskaði honum allrar hamingju, bæði með sigur hai'
vegna hinnar einu og sönnu kirkju, og vegna þeirra l'el
vænlegu málaloka, sem orðið höl'ðu fyrir lumn sjálfan.
»Þakka þér fyrir«, sagði hann. »lig er þegar hannngJ ^
samur. Konan mín hefur að vísu ekki lilotið vitsmum »
mentun á við mig, en lnin á þá auðlegð hjartans, sem a ^
hregzt. ()g svo hafði það svo góð áhrif á mig að sjá, h^.
hún lagði fötin snyrtilega frá sér, þar sem liinar aftur a
ileygðu þeim al' sér út um hvippinn og' hvappinn«.