Eimreiðin - 01.04.1936, Síða 110

214
HELGA HIN FAGRA
EmnEiÐix
og linfningin leið um luml mina’ og blóð
sem lífþrungin gleðiveig.
Þér helgaði’ eg störf mín og stundir
og sloll mitt og vaxtaryl.
Til þín }Tlir liöfin mín vituhd vóx
þrjá vetur og meira til.
Eg ætlaði þig að þreyja,
en þá var ég Hrafni seld.
Þá liófst mitt lánvana, langa strið,
og lund mín varð beisk og hreld.
()g þegar ég fall þitl frétti,
þá fann ég á sjálfri mér,
að æska mín, gleði og vöxtur og von
og vilji alt dó með þér.
Og Þorkeli gafst ég grátin.
Eg gerði’ okkur báðum rangt.
Eg vissi að milli mín og' lians
stóð minning þín æfilangt.
Og hug minn af l’rosti fylti
hvert faðmlag og snertimál. —
Þér var ég svo bundin, að annara ásl
var árás á mína sál.
Eg reyndi sorg mína’ að svæfa,
og sökkva’ henni’ í dagsins önn.
En lífið varð ldúrt og kærleikssnautt
og kalt eins og jökulfönn.
Þig einan ég alt af þráði,
þinn arm og þitt lokkasafn.
Mig langar að þurka að eilifu út
af ást minni Þorkel og Hrafn.
Eg reyni lífinu’ að lifa
og láta’ ekki sjásl mitt höl,
en þó er æfin mér andstygð ein
og' án þín sálarkvöl.
Eg er svo varnarlaus, vinur,
og veik í daganna styr.
En samt hef ég aldrei svikið þig*
Þú átt sál mína, eins og fyr.