Eimreiðin - 01.04.1938, Qupperneq 23

EiMHEIÐIN
ENN UM BLINDA JÓN Á MÝLAUGSST.
143
Jék hófana auk heldur annað og gaf' sér góðan tíma. Það þótti
mér gaman, hve vel hann hagaði orðum sínum, þanmg að
þau væru ekki alveg ákveðin. Um þenna hest, sem reyndist
miðlungur til reiðar, mælti hann:
„Góðgengur er í'olinn, en ósagt læt ég uin skap og eðlisfjöi,
þegar ótemjustygðin er farin úr honum. Auðvitað má stæla
vöðvana með töðueldi og þó bezt með mjólk. En ekki helði eg
keÝpt þenna fola handa þér eða sjálfum mér. En nú ræður þu,
hverju þú vilt upp á hann kosta.“
Jón átti í landaþrætumálum við nábúa sína tvisvar og í annað
sinn þannig vöxnu, að líkurnar til sigurs virtust ekki vera hans
megin. Hann sótti bæði málin og flutti þau að sumu levti og
vann þau. Hann var þaulæfður við að vefja hestakaupmönnum
Um fingur sér og að vefja héðni um höfuð þeirra, eða toga
lungu iir höfði þeim. Lystileg hermikráka sagði mér eitt sinn
Sngu eftir Blinda-Jóni og lék hann um leið. En sagan sagði
lrá því, er Blindi-Jón — í líkingum talað — mátaði hestakaup-
manninn með peði, þó að hinn hefði að vísu drotningu í hond-
uin.
þlindi-Jón var stutthöfði, heilabúið mikið og breitt og alla-
'ega út undir sig.
Konráð Vilhjálmsson komst að orði m. a. á þessa leið um
þknda-Jón í erfiljóði:
Svo þótti mér
er sá ég Jón
mitt í mannþröng
á málþingi,
sem fjallstindur
frera þakinn
J'Pti ishjálmi
yfir heiðum.
Einkenni ættjarðar
á l>ér hirtust:
höfuðið hjarnjökull,
í hjarta eldur,
iiflugar andstæður
i cðli l)ínu
háðu hvíldarlaust
Hjaðningavig.
kað mætti unt Blinda-Jón segja, sem oft er sannmæh um
tórfelfltr menn, að í honum var „bæði gull og grjót .
i:-g hiffi á unga aldri gamla konu, sem verið hafði ásamt
k'hi-Hjálmari eftir að hann og Blindi-Jón voru nágrannar á
j h'n n- og Minni-Ökrum. Hjálmar tók eigi ofan sem s\o ei
'ailað í líkingamáli, fyrir öllum inönnum né „ltallaði alt
°nimu sina“. En um Blinda-Jón hafði hann haft þessi orð, að
>kn konunnar, sein var vel greind og stálminnug: