Eimreiðin - 01.04.1938, Qupperneq 67

eimheiðin
BLEKKINGIN MIKLA
187
».Kæra, unga vina mín, ég get ekki hugsað mér þig eldri en
i hæsta lagi átján ára ..
>»Á þetta að vera lof? En þú vandaðir þig eins og skólapiltur,
sem kyssir í fyrsta sinn. Þú kant ekki einu sinni að kyssa
€nnþá ...“
Hamingja mín var svo heit, að mig kendi næstum til undan
henni. Því inst í huga mér vissi ég fyrir víst, að alt var þetta að-
ei«s ljómandi tál. Caritas var jafnfjarlæg mér og áður, jafnó-
sigi'andi. Hún hafði verið mjög einmana og gat því ef til vill um
stund talið sér trú um, að hún elskaði mig og gerði það kannske
einnig. En hvernig sem alt færi, hlaut niðurstaðan að verða
l'jáning fyrir mig. Það er ekkert til eins fagurt og biturt í
senn og hamingja sú, sem blekkingin veldur. Maður drekkur
1 sig ölvaður alla þá sælu, sem ölvuninni fylgir, og veit þó jafn-
iramt altaf hversu ákaflega skammvinn þessi sæla er og
hversu beiskar afleiðingar hún muni hafa í för með sér síðar.
011 þessi leyndardómsfulla blekkingarblanda eldheitra til-
tinninga og kaldrar skynsemi, hún er eins og brennandi
^ykkur í ís, jökulkaldur, en jafnframt hrennandi áfengur:
tsvin! —
ktér hljómaði langt, ástríðufult fagnandi danslag, blandið
°hemju sársauka. — Við lékum okkur eins og' börn. Hún spurði
t^étta frá Helsingfors og fékk að heyra allar þessar margvís-
legu gróusögur, sem geta verið svo ginnandi og skarpar á
)l£igðið, séu þær sagðar eins og við á. Eg spurði hana, hvort
Kið væri satt, að hún hefði hlaupist á hrott til Vínarborgar
llleð fiðluleikaranum hrokkinhærða, en hún bara hló ertnislega
°g sagði;
„Þi’i ert afbrýðisamur, — annars var þetta ekki svo sem
neitt. Hann dvaldi í Vín til þess að semja lag um stúlku með
Sræn augu, heita eins og eld og kalda eins og ís, og alt var þetta
°sköp fallegf. Or því allar stúlkur í Helsingfors voru svona
°stjórnlega skotnar í honum, þá langaði mig til að sýna þeim,
O r
j e8 gæti sigrað hann. Annars stóð mér alveg á sama um
ann- Oetta voru bara dutlungar.“
f)l‘ð hennar komu óþægilega við mig, því ég fór að hugsa um,
einhverntíma mundi hún kannske segja við annan karl-
að
111:11111 Það sama um mig: „Þetta voru bara dutlungar.“