Eimreiðin - 01.04.1938, Side 68

188
BLEIÍKINGIN MIKLA
eimrejðin
„Nú vil ég dansa. En aðeins einn einasta tangó. Svo getum
við farið út og skoðað París. — Þú hefur hvort sem er séð lítið
af henni enn. Gáðu að því, að ég get verið ágætur leiðsögu-
maður og skal gæta þin, svo þú lendir ekki á glapstigum.“
Við fórum niður í samkvæmissalinn, þar sem eftirmiðdags-
tedrykkjan stóð sem hæst. — Hljómsveitin lék, heillandi og
taktvíst. Salurinn var ekki stór. Úr loftinu héngu raðir af gló-
rauðum raflömpum, og stórir þægilegir hægindastólar stóðu
með veggjunum. Fólkið allra þjóða lýður, eins og vant er a
slikum stöðum. Nokkrar rosknar, enskar frúr með gleraugu
spiluðu á spil og horfðu á dansinn. Gamall gráhærður herra-
maður, með stálharðan kaupsýslumannssvip, sat álengdar. Á
gólfinu voru aðeins þrjú pör, sem liðu hægt og rólega uW
salinn.
Caritas vakti undir eins allra eftirtekt. Hún var falleg, kanu-
ske fallegri en nokkru sinni áður, því úr augum hennar skein
Ijómi, kveiktur af ófullnægjandi ástaratlotum minum. Þetta
var lífs míns einasti dans. Ég tek svo til orða, því ég hef yf11
höfuð aldrei dansað mikið, og aldrei eftir þenna dans. Ég ^
viljað varðveita minninguna um liann í fullum ljóma. Ég hef
ekki viljað vanhelga hana með klunnalegum dönsum vl®
ókunnar konur.
Tangóinn er vafalaust fegurstur allra dansa. Hann er táko
hins fjarræna í lífinu, og það er tónauðgi og þjáning í löngu111
og skriðmiklum taktföllum hans. í honum er ekkert af þeinl
ruddaskap og þeirri taumlausu munúð, sem einkennir jassinn-
Tangóinn er svifléttur, mjúkur, — dans, sem lokkar vegna eig111
verðleika. Hann hefur verið í hávegum hafður lengur en t'O
ár og verður áfram í hávegum hafður meðan til verða sval
andi veigar, hál tiglagólf og kjólklæddar hljómsveitir.
Við vorum nú eina parið á gólfinu. —- Ég hef aldrei verið
neinn sérlegur dansmaður, en áhrif líðandi augnablikslllS
heilluðu mig, og mér tókst að fylgja takt hennar í dansinunL
því það var hún, sem bar okkur bæði uppi.
Við liðum áfram eins og brimöldurnar líða yfir sólheit*1
sanda á fjarlægum ströndum. Yfir okkur skein gulrauður nn1111
og bar fölva birtu um undrafögur lönd — umhverfið var þrung^
ið ilmi allra þeirra blóma, sem aðeins opna krónur sinnr