Eimreiðin - 01.04.1938, Qupperneq 118

238
HITSJÁ
EIM BEIÐIN
stæða til, ef rúmið leyfði, að birta sýnishorn af þvi iive Ijómandi vel
liöf. getur lialdið á pennanum, t. d. í uppliafi sögunnar Itödd hrópandans.
svo aðcins eitt dæmi sé nefnt. En þess á ekki að þurfa, því hók Guðrúnar
H. Finnsdóttur verður vafalaust mikið lesin hér austan Atlantshafsins,
eins og hinn efnilegi höf. hennar á fyllilega skilið. Lesið Jiessar snia-
sögur af lífi landa okkar vestra, og það mun lcngja ný hönd og styrkja
þau, sem fyrir eru. ' Sv. S.
Margit Ravn: STARFANDI STÚLIÍUR. Ak. 1937 (Þorst. M. Jónsson). ""
Þetta er þiúðja sagan, eftir hina vinsælu norsku skáldkonu, sem Þorsteinn
M. Jónsson gefur út i þýðingu Helga Valtýssonar, og ekki sú sízta. Það
er fjör og flug i þcssari sögu, efnið hversdagslegt, en í meðferð liöfund-
arins æfintýralegt og viða svo spaugilegt, að lestur hókarinnar gerir manm
létt í skapi. Höfuðpersónurnar eru þrjár ungar stúlkur og þrír ungn
menn, og sagan er fyrst og fremst rituð fyrir æskulýðinn. En liinir eldri
munn einnig liafa unun af að kynnast þvi æskufjöri og þeim æskuliug.
sem sagan geymir. Þýðingin er yfirleitt mjög létt og lipur og mikið vand-
aðri en á síðustu hók eftir Margit Ravn: Eins og allar hinar. Það er hress-
andi hlær norsks æskulifs yfir sögum ]iessa höfundar, sem þegar heftn
aflað lionum vinsælda Iiér á landi. Sv. S.
11. K. Laxness: L.IÓS HEIMSINS. Rvík 1937 (Bókaútg. Heimskringla)- "
Það er með nokkurri eftirvæntingu, að opnuð er ný skáldsaga frá penna
þessa höfundar, og ber þar margt til. Vcrk lians hin síðustu, einkun
skáldsagan Sjált'stætt fólk, hafa vakið vonir um, að hér sé á ferðinm
liöfundur, sem stórvirki gæti unnið í íslenzkum hókmentum. Alþingi hefu'
um nokkurt skeið haft höfundinn á háum skáldastyrk, eftir þvi sem kei
á landi gerist (og revndar víðar), og sýnt lionum ineð því inikilvæg'1
' viðurkenningu i ríkis og þjóðar nafni. Loks liafa bækur lians, þær scm
þýddar liafa verið á erlend mál, hlotið nokkra viðurkenningu.
„Ljós heimsins" er saga um drengaumingja einn, niðursetning og 111"
hrak í augum allra á heimilinu. sem hann dvalur á, um sálarlíf hans,
hneigð lians til draumóra og skáldskapar mitt i hversdagsleikans öinui
lega myrkri, um hörmulega meðferð á honum og um fólkið, sem hann
umgengst, alt meira og minna hrenglað'og hjákátlegt. Frásögnin er 'í®a
tilþrifarík og me'ð þeim þrótti, sem svo oft gætir hjá þessum liöfundi-
En lýsingarnar eru svo fjarstæðukendar, að þær verða Jireytandi. Jaf'1
vel ]>ótt persónurnar séu skoðaðar sem týpur eða tákn andlegra kr.'P^
inga, sem auðvitað liafa verið og eru lil hér á landi, eins og annars
staðar, ])á verður úr þeim skopstæling, eins og það vaki fyrir höf að s' na
sem flest i spéspegli. Látuin svo vera. En jafnvel spéspegillinn skiku
|)ckkjanlegum myndum, ])ótt úr lægi séu færðar. Islenzkt sveitafólk mun
aftur á móti áreiðanlega eiga erfitt með að átta sig á sjálfu sér, eins
þvi er lýst þarna, og mun 'enginn lá því. Drengurinn, O. Kárason, Ljos
vikingur, sem er aðalsögulietjan á þcssu annarlega, ótímahundiia s'