Eimreiðin - 01.01.1948, Side 56

44 „ÞAR GUL SÍTRÓNAN GRÆR“ EIMREIÐIN
nú verða mér til aðstoðar á allan hátt. Bað ég liann að skipta
fyrir mig peningum og jafnframt að semja um, að ég fengi þarna
eins manns herbergi, jafnskjótt og það losnaði. Og fékk ég það
daginn eftir. Ég innti hann eftir Haraldi, en lionum var ókunn-
ugt um, hvar liann væri niður kominn.
Seinna um daginn kemur bróðir Lustigs til mín með böggul
mikinn, og eru þar komnar lírurnar fyrir skiptiféð. Nú er hvort
tveggja, að ítalskir seðlar eru margir furðu stórir, en eins og
áður er sagt, verðlitlir, og því var það, að seðlaeign mín varð
meiri en það, að komið yrði í vasa með góðu móti. Um kvöldið
fórum við Lustig yngri í næturklúbb ásamt tveimur ítölskum
kunningjakonum hans, og skemmtum við okkur liið bezta bæði
þá og síðar. Furðaði ég mig þá á því, live lítið er um reykingar
og víndrykkju meðal ítalskra kvenna, og lief ég ekki annars
staðar kynnzt meiri reglusemi, livað þetta varðar.
Líða nú nokkrir dagar, og ég fer að liugsa til Rómaferðar.
Ákveð loks daginn og ætla að kaupa farmiðann kvöldið áður.
Fer ég út eftir hádegið, daginn, sem átti að verða minn síðasti
í Genóva, og kem bréfi í póstinn, þar sem ég skrifaði ættingjum
Haraldar heima á Islandi, að maðurinn væri týndur og tröllum
gefinn, en mundi vonandi skila sér aftur. Og varð það að spá-
dómsorðum, því að ég mæti honum af tilviljun á götunni, á
heimleiðinni.
Og það var mikill fagnaðarfundur! Kom upp úr kafinu, að
Haraldur hafði verið í borginni allan tímann, en flutti frá Gratta-
cielo, sökum peningaleysis, í ódýrara herbergi í öðru gistihúsi,
en borðaði á götunni, ávexti og vatn. Hafði hann fengið lán hjá
ræðismanni, svo og Lustig, en gat ekki endurgreitt greiðann og
vildi geyma í lengstu lög að biðja þá aftur ásjár, bjóst líka við
peningasendingu þá og þegar. Var liann orðinn allskuldugur
fyrir herbergið, og átti nú 30 lírur í vasanum.
Fyrsta verk okkar var að fá eittlivað í svanginn, en á meðan
spurðumst við almæltra tíðinda, Haraldur um skepnuhöld og
grassprettu í Skagafirði, en ég um vínuppskeru þar syðra. Síðan
voru allar skuldir greiddar, en þá hafði sjóður minn rýrnað það
mikið, að ekkert gat orðið úr Rómaferð fyrsta sprettinn. Skrif-
uðum við Ásgeiri og báðum hann að senda fé í snatri, en þa
steðjuðu að hvers konar vandræði, og er of langt mál að rekja