Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1948, Side 81

Eimreiðin - 01.01.1948, Side 81
eimreiðin 69 SÝN Þetta er aðskilnaður, sem geng- ur mér til lijarta. Ég hef varðveitt ást mína og trú óskerta í fylgsnum hjarta míns. En maðurinn minn hefur látið ginnast af liégóma, afneit- að verðmætum, sem mölur og ryð fá ei grandað, og er að tær- ast upp vegna óslökkvandi l'orsta 8Íns í gull. Stundum reyni ég að telja 8jálfri mér trú um, að ástandið sé ekki orðið eins slæmt, eins °g það virðist vera. Ef til vill gerði ég meira úr því, vegna þess að ég er blind. Vera má, að óg tæki mér þetta allt ekki Hærri, ef ég liefði sjónina. 1 þessu villuljósi mínu sæi mað- u,'imi minn sjálfa mig og alla 'm"a duttlunga og ímyndanir. Eitt sinn kom gamall, fátæk- I, r Múhameðstrúarmaður til °kkar og ])að manninn minn II, 11 að vitja dótturdóttur sinn- ar veikrar. Ég heyrði, að gamli maðurinn sagði: „Herra, ég er fátækur, en komið með mér, og Allah mun launa yður“. Mað- orinn minn svaraði kuldalega: »A]lah hjálpar ekki í þessum sökuni, og það, sem ég heimta ><ð fá að vita, er þetta: Hvað getur þú greitt mér?;6 Þegar ég varð að hlusta á annað eins og þetta, óskaði ég, að ég væri orðin hevrnarlaus Éka. Gamli maðurinn stundi þung- an og fór. Ég lét þjónustustúlk- una kalla á hann inn til mín, lét nokkra peninga í lófa lians og sagði: „Gerðu svo vel, taktu við þessu lianda litlu dótturdóttur þinni og útvegaðu góðan lækni til að lijálpa henni. — Og —- biddu fyrir manninum mín- um“. Ég gat ekki á heilli mér tekið allan daginn og liafði enga matarlyst. Undir kvöldið, þeg- ar maðurinn minn vaknaði af síðdegissvefni sínum, sagði liann við mig: „Hvers vegna ertu svona föl?“ Það var rétt komið fram á varir mér að svara, eins og svo oft áður: „Ó, það er ekkert“, en nú skyldu dagar blekking- anna um garð gengnir, svo ég svaraði án þess að liika: „Ég lief verið að liugsa um að segja þér dálítið, og nú er hezt að ég geri það, þó að ég eigi erfitt með að koma orðum að því. En ég er líka viss um, að þú veizt, livað skeð hefur. Við liöfum fjarlægzt livort annað“. Hann ldó uppgerðarhlátri og sagði: „Allt breytist, það er lög- mál náttúrunnar“. „Ég veit það“, svaraði ég, „en þó er nokkuð til, sem varir eilíflega“.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.