Eimreiðin - 01.01.1948, Síða 81

eimreiðin
69
SÝN
Þetta er aðskilnaður, sem geng-
ur mér til lijarta.
Ég hef varðveitt ást mína og
trú óskerta í fylgsnum hjarta
míns. En maðurinn minn hefur
látið ginnast af liégóma, afneit-
að verðmætum, sem mölur og
ryð fá ei grandað, og er að tær-
ast upp vegna óslökkvandi
l'orsta 8Íns í gull.
Stundum reyni ég að telja
8jálfri mér trú um, að ástandið
sé ekki orðið eins slæmt, eins
°g það virðist vera. Ef til vill
gerði ég meira úr því, vegna
þess að ég er blind. Vera má, að
óg tæki mér þetta allt ekki
Hærri, ef ég liefði sjónina. 1
þessu villuljósi mínu sæi mað-
u,'imi minn sjálfa mig og alla
'm"a duttlunga og ímyndanir.
Eitt sinn kom gamall, fátæk-
I, r Múhameðstrúarmaður til
°kkar og ])að manninn minn
II, 11 að vitja dótturdóttur sinn-
ar veikrar. Ég heyrði, að gamli
maðurinn sagði: „Herra, ég er
fátækur, en komið með mér, og
Allah mun launa yður“. Mað-
orinn minn svaraði kuldalega:
»A]lah hjálpar ekki í þessum
sökuni, og það, sem ég heimta
><ð fá að vita, er þetta: Hvað
getur þú greitt mér?;6
Þegar ég varð að hlusta á
annað eins og þetta, óskaði ég,
að ég væri orðin hevrnarlaus
Éka.
Gamli maðurinn stundi þung-
an og fór. Ég lét þjónustustúlk-
una kalla á hann inn til mín,
lét nokkra peninga í lófa lians
og sagði:
„Gerðu svo vel, taktu við
þessu lianda litlu dótturdóttur
þinni og útvegaðu góðan lækni
til að lijálpa henni. — Og —-
biddu fyrir manninum mín-
um“.
Ég gat ekki á heilli mér tekið
allan daginn og liafði enga
matarlyst. Undir kvöldið, þeg-
ar maðurinn minn vaknaði af
síðdegissvefni sínum, sagði liann
við mig: „Hvers vegna ertu
svona föl?“
Það var rétt komið fram á
varir mér að svara, eins og svo
oft áður: „Ó, það er ekkert“,
en nú skyldu dagar blekking-
anna um garð gengnir, svo ég
svaraði án þess að liika:
„Ég lief verið að liugsa um
að segja þér dálítið, og nú er
hezt að ég geri það, þó að ég
eigi erfitt með að koma orðum
að því. En ég er líka viss um,
að þú veizt, livað skeð hefur.
Við liöfum fjarlægzt livort
annað“.
Hann ldó uppgerðarhlátri og
sagði: „Allt breytist, það er lög-
mál náttúrunnar“.
„Ég veit það“, svaraði ég, „en
þó er nokkuð til, sem varir
eilíflega“.