Eimreiðin - 01.01.1949, Síða 15

eimreiðin
MÁLAGJÖLD
7
móti gat. Því þótt langt væri frá því, að karlmannseðli lians væri
ekki í bezta lagi, þá höfðu þó kynni lians af konum verið all-
mikið á lilaupum og lítið bindandi eða alls ekki, allt frá því hann
mn fermingu hafði hitt Gunnu á Grænhól í hlöðunni þar, nokkr-
um einnum, þar til hann hafði, fáeinum sinnum, eftir að hann
varð kennari og organisti í Naustavík, laumast lieim til hennar
Sigríðar í Lækjarbæ, svona til að sækja fötin, sem hún þvoði
fyrir hann. Nei, það var alls ekki orð á því gerandi, langt frá því.
Frú Sigrún fann það nú fyrst, sem hún raunar liafði alltaf
'itað, að hún hafði aldrei, raunverulega, elskað fyrri manninn
exnn, Axel gamla Bergdal. Nxx fyrst á sextugs aldri skein hinn
bjarti ljórni ástarinnar yfir hana, að sönnu ekki nein brennandí
morgunsól, en þó fögur og ylrík sól, sem vakti í henni ótrúlegar
kenndir, sem hún aldrei hafði þekkt fyrr. Nú naut hún þess um
tíma að vera kona, geta gefið og þegið af allri sál og líkama.
Axel Bergdal var ekkjumaður, barnlaus, er liún giftist honum,
a ráði prófastshjónanna, foreldra hennar. Hann var fríður og
^ n^U e8ur maður, norskur að ætt, talinn vellauðugur og ágætur
jrá Ur' öðru hjúskaparárinu eignuðust þau svo dóttur, en
jj ,nin ur®u ekki fleiri. Hún, frúin, var þá aðeins rúmlega tvítug.
Un raE^ö skyldur sínar sem móðir og eiginkona eins og hvem
nan sjálfgagðan hlut, hún var rík, falleg og ákaflega rólynd og
L góð. Á þeim ámm dvaldi hún oft vetrarlangt erlendis meA
, anur sínum. Hann fór að drekka þétt, er á leið sjötta tug
anna, og sambúð þeirra varð fljótt miklu líkari því, að hún
1 Vt ^Ultlr llans’ en e^r eiginkona. Lífsfjör hans var að smá-
° . xxa, en honum þótti mjög vænt um sína ungu, góðu og
g æsilegu konu, sem var blettlaus og virðuleg, en þó glaðleg og
anaegð jafnan. Hann var upp með sér af fegurð hennar og þokka.
Pratt fyrir ölhueigð, liélt Bergdal fullri virðingu. sinni meðal sam-
garanna, hv ar sem var, innanlands og utan. Aldrei tapaði
ann jafnvægi skapsmunanna, talaði aldrei né gerði neitt, er
tæk' ?ætl llell"*ur °8 velsæmi. Það varð eðlileg venja, að hann
0 , . 11111 ^ammt á hverjum degi, allstóran að vísu, alveg eins
veik nn r^'U^a vel þegna matarskammt, og auðvitað varð liann
. öllu saman. Óvíst hvort það var áfengið eða blessaður
. UU’ sem ' arð því valdandi, að Sigrún Bergdal varð ekkja
P ega ertug að aldri. Hún sá eftir sínum heiðarlega, ekta-