Eimreiðin - 01.01.1949, Blaðsíða 18

10
MÁLAGJÖLD
EIMREIÐIN
ingu, 8á hún einnig, þegar, áður en henni datt í hug lijónaband,
ýmislegt, sem henni fannst miður fara lijá Sveinbimi. En hver
var blettlaus og gallalaus algerlega? Ætli þeir yrðu ekki fáir!
Að ininnsta kosti varð að viðurkenna það, að Sveinbjörn duldi
sína bresti og fór vel með hlutverk sitt í lífinu. En eftir nokkurn
tíma, nokkurra ára hamingjusama sambúð, fór allt að smábreytast
í kaupmannshúsinu á Hólnum. Frúin tók að eldast, óumflýjanlega,
og það sagði til sín. Gamla Elli er ásækin, og enginn stöðvar hana
alveg, þótt nokkuð megi verjast henni, ef vel er verið á verði og
ruikið á sig lagt til varnar. Ekki svo að skilja, að frú Sigrún
legði árar í bát, fjarri fór því, hún barðist harðri baráttu til þe6S
að halda ástum þessa manns, sem aldrei hafði elskað hana, kannski
aðeins þráð liana litla stund, meðfram af forvitni og græðgi liins
hungraða smælingja, sem er að komast í fína krás. Það var furðu
lengi, sem liinni gáfuðu konu tókst að viðhalda þeirri glóð, sem
örlögin höfðu viðað að í líkama hennar og sál, og á meðan gat
hún, nokkurn veginn, einnig haldið Sveinbimi volgum, en smátt
og smátt dró þó að því, að liann fór að vera meira og meira fjar-
verandi, í Reykjavík og annars staðar. Stundum var liún þó með
honum, en er kom fram vfir sextugsaldurinn, var í rauninni ekk-
ert eftir af ástinni hjá eiginmanninum, nema vinátta og talsverð
umhyggja hins meinlausa manns, sem fann, hversu mikið hann
átti konunni að þakka. Þó gat liann ekki annað en þakkað sjálfum
sér fyrst og fremst. Hafði hann ekki gefið þessari konu einu
verulegu sælustundirnar, sem hún hafði átt á ævinni, tekið hana
að sér, gamla ekkju, ömmu? Jú, víst hafði hann gert það, fómað
sjálfum sér, sínum beztu árum fyrir hennar gleði og nautn. Nei,
það var bara kaup kaups, og livað gat hann nú gert annað en
verið henni notalegur og góður, eins og sonur, þegar hún var
orðin göniul og fjörið horfið? Hver gat sagt nokkuð við því mis-
jafnt, þótt einliver hefði orðið þess var, að húsbóndinn í kaup-
mannshúsinu á Hólnum laumaðist einstaka sinnum inn í Lækjar-
bæ, til hennar Sigríðar, sein enn var ung og spræk? En það var
nú ekki mikil hætta á því, að nokkur yrði þess var. Sveinbjörn
Simiarliðason átti eina sterka hlið, ósvikna algerlega, en hún var
sú, að vera ekki allur eins og hann kom fram og lét aðra sjá
sig. Hann hætti sér aldrei á tæpt vað, tók heldur stóran krók.