Eimreiðin - 01.01.1949, Blaðsíða 44

36
HVAR STÖNDUM VÉR?
EIMREIÐIfI
forsjón. Vér eigum svipað dæmi frá síðustu styrjöld, þar seH1
nazistar óðu vfir löndin. Þá munaði minnstu, að Island Vr^1
einn mikilvægur áfangi í vígsókn þeirra til heimsyfirráða. Gifta
lands vors og þjóðar bjargaði í það siun. Enn eru friðarsaniD'
ingar ógerðir og enn æðir hið kalda stríð. Vökumenn þjóð'
anna þurfa að vera á verði, eigi vel að fara. íslendingar hafa
mikið lært undanfarinn áratug. Þeir vita betur en áður, hver er
staða þeirra í umheiminum, og þeim liefur aukizt sjálfstraust.
Þeim er að verða ljóst, að þeir hera einir ábyrgð á framtíð hins
unga íslenzka lýðveldis og að sú ábyrgð verður ekki innt af hendi
nema með sanivinnu við hin frjálslyndu öfl vestrænna þjóða. EiU'
angrun íslenzku þjóðarinnar er tortíming liennar.
Sú geysilega framför í samgöngutækni, sem orðið hefur síðustu
áratugina og þó einkum í síðustu styrjöld, liefur leitt í ljós, að nu
er ekki lengur einhlít flotavernd á sjó til þess að koma í veg
fyrir árásir. Það eru aðrir flotar, sem nú ráða úrslitum: loftflot'
arnir, sem geta á nokkrum klukkutímum þotið heimsálfanna min1
og komið til lijálpar þar sem hætta er á ferðum, ef um er saniió-
Loftfloti íslands er smár að vöxtmn — og ekki ætlaður til varna-
Þó er liin unga flugmannastétt vor að sýna það betur og betur
með liverju ári sem líður, að hún er starfi sínu vaxin. Annar
stærsti flugvöllur landsins, Reykjavíkurflugvöllurinn, hefur verið
algerlega undir stjórn liennar og eftirliti síðan brezki fluglierinu
fór liéðan, stærsti flugvöllurinn, Keflavíkurflugvöllurinn, að
nokkru leyti. Allt bendir til þess, að þegar samningstíminn við
Bandaríkin er útrunninn, muni íslenzkir sérfræðingar um flugmá^
hafa öðlazt þá þekkingu og leikni, sem til þarf, svo að þeir getJ
sjálfir tekið stjórn vallarins og eftirlit að öllu leyti í sínar hendur-
En hvernig sem það mál kann að leysast, þá er samvinna uD*
flugvarnir Atlanzhafslaudanna jafn nauðsynleg eftir sem áður-
Og um J>að á ísland sízt minna í húfi en nokkurt hinna, að su
samvinna megi vel takast.
Vér eigum nú á hættu að lenda í sporum heimskingjans, seiU
hyggði hús sitt á sandi, „og steypiregn kom ofan, og beljandi lækif
komu og stormar blésu og buldu á því liúsi, og það féll, og fall þess
var mikið“. Með fyrirhyggju og varúð, en þó með skjótleik, verð'
um i'ér að hverfa í spor liins liyggna manns, er byggði hús sitt a