Eimreiðin - 01.01.1949, Síða 17

eimreiðin
MÁLAGJÖLD
9
sig í þessu stóra, ríkmannlega en nokkuð gamaldags höfðingja-
liúsi. Ibúðin var uppi, fjöldi herbergja, en niðri var sölubúðin,
skrifstofa og svo geymslur. Allt bar þar vott um allsnægtir. Jafn-
'el þessi örlitli krambúðarþefur, sem var uppi í íbúðinni, átti
þarna við. 1 fyrstu hafði liann ekki ætlað sér neitt með þessu,
aðeins dægrastytting og sjálfsögð viðleitni að koma sér í mjúk-
inn bjá heldra fólkinu, óumflýjanlegur liður í sókn hans til frama.
En þótt undarlegt megi virðast, sökum liins mikla aldursmunar,
ór það samt svo, að liann laðaðist ósjálfrátt að þessari öldruðu
^°nu, sem sýndist svo ung — hann vissi vel hvað gömul liún var.
ann fór að þrá að vera með henni, eignast hana, ekki einungis
það, sem hún átti, heldur beinlínis hana sjálfa. Um tíma fannst
mnum þetta skoplegt og óliugsandi, en brátt breyttist sú liugsun
i áform, takmark, sem hann sótti að, rólega en öruggt. Hann
'unni lagið, fátæki pilturinn úr Árnessýslu, að fara hægt, búa
um hnútana, spilla ekki góðum árangri með flasi, íliuga
grandgæfilega þær leiðirnar, sem færastar voru, en lenda ekki út
ófærum, sökum ofurkapps. Þetta aðdráttarafl Sigrúnar gerði
manninum sóknina léttari og ljúfari en ef það hefðu einungis
lífsþægindin, samfara fjármunum og tekjum, sem ráðið
u áformum hans. Eftir að ákvörðunin var tekin og framsókn
Ul m settu marki, var sigur Sveinbjamar kennara Sumarliða-
sonar mjög auðunninn, og það á stuttum tíma.
arla \eiður við því búizt með neinni sanngirni, að gróður,
jem þytur upp um veturnætur, verði langær. Svo var það og um
an seinsprottna, blómlega lund, liann náði fljótt þeim þroska,
peirr1 fegurð, sem lionum var fyrÍTlmguð af takmarkaðri gjaf-
a d m°fUr Dattnru ávexti gat hann aldrei borið, það var
.... U 'e’ln takmörkunum, sem af brýnni nauðsyn eru settar
f • vonbrigði urðu það þeim hjónum, þau vissu það
r Fam' ^1U ^ru Sigrún, sem nú nefndi sig og skrifaði
^.j, nun,bsdóttur, í stað Bergdal áður — liafði aldrei vonazt eftir
ri sælu við lilið þessa unga, snotra manns, í þessum lieimi að
nsta kosti. Hún unni lionum og þráði hann. Það var undra-
að 1 ^ °®Eiljanlegt með öllu, ekki sízt henni sjálfri. Vegna þess
mn sá og skildi hið óeðlilega og varasama í þessari samein-