Eimreiðin - 01.01.1949, Side 35

^IMREIÐIn
Á LANDI NÆTURINNAR
21
Frá sálarsjónum myrkur-múrar hrynja,
i morgunbirtu sannleik augun greina.
— Þú ert ei aðeins veröld vits og skynja,
en verund líís, in dýpsta, sanna og eina.
Þú fæddir hæstu hugsun jarðarsona,
þann helgidraum, er lýsir myrkar álfur.
t*ú ert mitt líf og vaki allra vona,
því verund þín er kærleikurinn sjálfur.
O, dvel um stund! Unz stjarnan hefur hrapað!
t*ú staldrar ei. En sál mín kvíðir eigi,
Þótt allt sé misst. Sá engu getur tapað,
er eitt sinn mætti þér á hjartans vegi.
I myrkrum minnar eigin ævinætur
i auga mínu lýsir morgunskíma
þess dags, er mína liðskvöð rofna lætur
°g leysir mig úr starfssögn rúms og tíma.
II.
Nótt —
Þú sem stráir stjarnanna hvitu liljum
stormanna dimmu engi við mánans blelka fljót,
húmköldum blómum hendur barna þinna
hleður þú örlát svölum urðarmundum,
blómum, sem dafna í dýpstu innum sálar
sem dreyrrauð minning, lostin bláum fölskva,
°g bíða þess, að vakna á lífsins vori
sem varin gróðurrönd í tímans auðnum.
Nótt —
hú sem leikur léttum, hröðum fingrum
Ijóðvana söngva týndrar hjartagleði
a titrandi geislastrengi gullinhörpu
glitfáðra norðurljósa í augans hvolfi,
ómvana söngva, er engar hlustir nema,
orðvana ljóð úr dagsins grónu rústum,
sem bera þó líf undir bjargrótum ófæddra hjartna
sem bergmálskliður löngu hruninna unna.