Eimreiðin - 01.07.1952, Blaðsíða 58

210
DÆGRADVÖL
eimreiðin
blaSa tvímælalaust fyrir valinu. Sú dægradvöl mun fullnægja flestum,
ef aðeins eina mætti velja, enda verSur höfS um hönd viS fleiri og fa-
brotnari skilyrði en margt annaS (liggjandi í rúmi, tjaldi, úti á víSa-
vangi, í þröngum húsakynnum o. s. frv.), þar sem ýmsum öSrum góS-
um dægradvölum yrði ekki eSa naumast viS komiS.
SíSan útvarpið kom, hefur nokkuS breyzt viShorfiS til bóklesturs,
vegna þess aS lestrartími vinnandi manna, eSa frístundir, falla mjög
saman viS útvarpstíma, og verða þá útvarpsnotin nær eina dægradvöl
margra, enda fullnægir sumum.
ASrir hafa ekki skaplyndi til þess aS sitja auðum höndum og hlusta
og verSa þá annaShvort leiSir á nokkru af útvarpsefninu, eSa Ieita sér
auka-dægradvalar, annaShvort meS útvarpinu eSa án þess.
Dægradvöl, sem samrýmist því, verSur aS vera fyrirferSalítil, hljóð
og sem auðveldust, án mikillar umhugsunar, svo sem tóvinna, bókband,
tréskurður og smáföndur.
Spil og tafl geta veriS (réttilega notað) sómasamleg dægradvöl, en
hafa þá ókosti, aS krefjast mótleikara og samrýmast ekki útvarpi, enda
tæplega æskilegt, að sú yrSi eina dægradvöl nokkurs manns, hvað þa
fjöldans.
AS slepptum bóklestri, tel ég hvers konar Iétta handavinnu ákjósan-
legustu dægradvöl, meS því aS hún samrýmist aS miklu Ieyti notum af
útvarpi, gerir litlar kröfur til húsrýmis og fullnægir heilbrigSri athafna-
þörf.
Húsavík 14. júlí 1952.
SigurtSur Egilsson frá Laxamýri■
2. svar: Mín dægradvöl er: að semja.
Þegar ég les sögur eSa ævintýri, koma persónurnar til mín og tja
sig öSruvísi en frásögnin liermir. Ekki alltaf, heldur hér og þar. Svo
Iangt gengur þetta, aS ég má gæta mín, er ég segi söguþættina, aS konia
ekki meS þaS, sem mér finnst aS eigi þar aS vera, en láta hitt ósagt-
Mér finnst ég bregSast persónum sögunnar, ef ég lýsi þeim ekki efti''
mínu höfði. En ég finn, aS höfundinum er rangt gert meS þeirri nieS-
höndlan. Og þá herjar á mig sú fásinna aS gremjast höfundinum, seni
lét þaS flakka, sem mér sárnar. Þessi afvegaleidda sögufölsunarhneigS
herjar mig á fleiri sviSum. Ég heyri söguþætti úr mannlífinu,
óskráða söguþætti. Mér nægja þeir ekki. Ég sem í eySurnar, og gátar*
ræSst oft allt öðru vísi en ætla mátti af brotunum, sem spengd vori'
saman. Þetta grípur mig svo föstum tökum, aS ég ann mér engrar
hvíldar fyrr en verkinu er lokiS, svík ég þá af mér svefn og vinnu-
Nú er svo komið, aS ég á allmikla syrpu söguþátta. Er þaS mest all*
skráS á minnisspjöldin ein, og hverfur því meS mér i haf gleynisk-
unnar, en þó á ég cinnig nokkurn forða á minnisblöSum, sem kunn-
ugir myndu þekkja, ef til næðist. Börnin mín eru vís til þess aS brenna