Eimreiðin - 01.07.1957, Blaðsíða 32

184
EIMREIÐIN
— Hver ræður þeim eldi, er svo hátt brennur?
En þeir litu hver til annars og voru þöglir.
Með því vissi hann, að hið illa hafði gerzt, og hann mælti:
— Er Mirjam ei meðal lifenda?
Þá féll foringi herráðsins á kné og mælti:
— Herra, hver lifir í dag í landi Amíta? Þurrkurinn hefur
drottnað yfir ökrunum, grasið hefur visnað og laufið sölnað,
en eldingum hefur lostið niður í skógana; jafnvel jörðin undir
fótum þegnanna brennur. Herra, oss hefur brostið kjark til
að segja yður þessa síðustu frétt frá Atom. Og vér höfum ekki
þorað að tjá yður, að lið vort er klofið milli stríðs og friðar,
klofið milli þeirra, sem vilja hverfa heim og hinna, sem vilja
berjast fyrir gulli og löndum.
Þá leit konungurinn upp og mælti:
— Hundrað lönd hef ég sigrað í stríði og þúsund borghö
og óvingan hef ég hlotið landa og þjóða; hvers virði er mér
öll sú mold og þeir dauðu steinar? Eitt land hef ég átt í friði
og þúsund hjörtu. Því brennur mér þessi eldur svo nærri, að
enginn ljómi gulls né sigra getur deyft þá sáru kvöl.
Og konungur Amíta gekk út í nóttina, og hann yfirgaf
hinn tvískipta her, og hann yfirgaf gull sitt og frægð.
Kasim Ahmed leit upp, lyfti tjaldskörinni og sagði:
— Hvíti maður, nóttin er senn liðin, gakk með mér þessa
leið, svo að við getum fagnað komu hins nýja dags.