Eimreiðin - 01.07.1957, Síða 39

SVART OG HVÍTT
191
setningum, að á eftir var steinhljóð nokkur augnablik. Sjálfur
stóð hann grafkyrr og liorfði alsjáandi augum á allt og alla,
ne®a konuna.
( Hann var svartur, ægilega svartur. Hárið var óklippt, skipti
Ser á miðju höfði og stóð út yfir eyrunum, gljáandi og samloð-
andi og minnti á hrafnsvængi.
j.Dauðinn einn er dagur án kvelds,“ endurtók hann með enn
Nieiri raddþunga, og meðan hljómur orðanna hvein í þiljuni
°g lofti, þreif hann til handfangsins á hurðinni og snaraðist út.
Konan hrökklaðist undan hurðinni inn á gólfið og sýndist
nærri fallin, en hún liafði ekki sleppt takinu og fór á hæla
honum út. Hann hljóp eða að minnsta kosti gekk svo hart, að
hún varð að hlaupa til að tapa ekki af honum í myrkrinu og
þvögunni á götunni. Þau fóru lengi fram með samfelldri húsa-
róð, og bilið milli þeirra var aðeins fáein fótmál. Hún sagði
ekkert, en mæddist, og liann leit aldrei við og þagði. En jafn-
sriemma og færi gafst, beygði hann inn í húsasund, þröngt og
^yrkt, og greikkaði enn sporið. Hún herti því meir á hlaup-
Unum og tók að spyrja milli andkafanna.
”Hvert ætlarðu? Hvert ætlarðu, maður?“ Hún talaði þetta
Iagt og meira við sjálfa sig en að hún ætlaði honum að heyra
Pað- Hún var mjög móð.
”Hvert ætlarðu eiginlega?"
hau fóru að húsabaki, eftir örþröngum sundum, milli húsa
uo skúra, kringum bíla og skranhauga. Oft var svo dimmt, að
un var í þann veginn að tapa af honum, en annað slagið brá
a hann ljósrákum úr gluggum og auðveldaði eftirförina.
»Svona, hættu nú þessu. Hvert ætlarðu eiginlega?“ sagði
lun af og til og saup hveljur.
Doks nam hann staðar, sneri sér að henni og argaði. Hljóð-
Var áþekkt kveini helsærðra villidýra. Henni fataðist gang-
nn. Hún hikaði og hopaði, en féll þá aftur yfir sig um spýtna-
lak, sem var við hæla hennar. Hún stóð upp, en dæsti þung-
an og hagræddi sér lítið eitt á brakinu. Hann orgaði nokkr-
Uln sinnum, og daufur skuggi hans, í ferlegri og afskræmislegri
st<eið, féll á bárujárnsskúr að baki honum. Svo fórnaði hann
nndum, terraði auglit sitt móti ljósglætunni, sem var langt
a komin, en lýsti þó ásjónu hans nokkuð. Hún vissi, hvað
ið