Eimreiðin - 01.07.1957, Qupperneq 44

Ur Fremri1)y^ð og Tun^usveit
eftir Þóri Bergsson.
Framhald.
VIII.
Smátt og smátt stækkaði sjónsviðið, meira og meira kom
í ljós. Byrjað var að læra að þekkja stafina, draga til stafs,
leggja saman, draga frá. Ég held ég hafi lært að þekkja staf-
ina og kveða að stuttum orðum áður en ég í raun og veru
fór að læra, einhvem veginn á hlaupum milli pabba og
mömmu og fleiri. En svo var tekinn gamall maður, Björn
Pálsson, sem var eitthvað í frændsemi við okkur. Hann kom
einn vetur og kenndi okkur að lesa. Hann sat með okkur
mestallan daginn í nokkra mánuði. Við vorum þrjú og lásum
hálftíma hvert í einu. Eftir þann tíma vomm við sæmilega
læs. Bjöm þessi var allvel menntaður, las dönsku og þýzku,
hafði farið til Ameríku, tapað farangri sínum í Kvíbekk og
verið sendur heim slyppur. Hann var þungur til vinnu, en
greindur og fróður. Hann sat oft tímunum saman á Mælifelli-
Hann var kvongaður, og var konan heilsulaus. Son áttu þau,
sem var annálaður matmaður, en skaraði að öðru leyti ekki
neitt fram úr. Þau átu hrossaket, en þá var það ódýrt, því
enn var þá fremur litið niður á þá, er lögðu sér hestaket til
munns. Þó var það að verða almennt, að menn notuðu hrossa-
ket á árunum 1890—1900.
Bjöm hélt ætíð utan um aðra hönd mína, meðan ég las,
og ef ég las skakkt, kreisti hann höndina oft fast. Við lásum
margar bækur, meðal annars Nýja testamentið með stóm letri.
Kennslu Bjöms lauk um vorið snemma, nokkuð sviplega.
Einn dag í blíðuveðri vorum við bræður að leika okkur úti
á hlaði. Leikurinn var í því fólginn, að við festum reiptagl
í auga á uglu, sem negld var á skemmuþil. Héldum við í
reipið, en gengum upp þilið og ógum okkur þannig upp-
Bjöm kom til okkar og horfði á leikinn. Við spurðum hann,