Eimreiðin - 01.07.1957, Blaðsíða 68

220
EIMREIÐIN
Að endingu vil ég taka undir með höfundi Hávamála, sem
fyrir þúsund árum síðan skapaði einhverja snjöllustu lýs-
ingu, sem til er, á þeirri ábyrgð, sem samfara er allri vináttu:
Veiztu, ef þú vin átt,
þann er þú vel trúir,
ok vill þú af hánom gótt geta,
geði skaltu við þann blanda
ok gjöfum skipta,
fara at finna opt.
Það er óhætt að fullyrða, að hefði íslenzka nokkurn tíma hætt að
vera skapandi bókmál, hefði málfar alþýðu aldrei beðið þess bætur. Og
hefði fslenzk ljóðagerð nokkurn tima niður fallið, þótt eigi hefði verið
nema um hálfrar aldar skeið, og risið síðan upp aftur fyrir aðkomin
áhrif, er ósennilegt, að stuðlasetningin hefði átt sér viðreisnarvon —
þetta forna einkenni allrar germanskrar Ijóðlistar, sem vér erum nu
einir um að varðveita. En tungan varðveittist einmitt bezt í hinum
föstu stuðla skorðum dýrra hátta, þar sem ekki mátti orðinu halla, og
varla einn stafkrókur undir lok Hða, fremur en í lögmálinu, svo að ekki
raskaðist kveðandi.
Sigurður Nordal i ritgerðinni
Samhengið i islenzkum bókmenntum■
Menning framtíðar vorrar verður að rísa á traustum grundvelli f°r'
tíðar. Draumar vorir mega verða að því skapi djarfari sem minnið er
trúrra og margspakara.
Lokaorð i ritgerð Sigurðar Nordals
Samhengið i islenzkum bókmenntum■
Ég held þetta sé eins konar föðurlandsást, að mála landið.
Ari Halldórsson á Fagurhólsmýri,
frásögn Ásgrims Jónssonar listrnálara.