Eimreiðin - 01.07.1957, Side 71

ÓRAR
223
Þó man ég belur mjúka bleeinn
og milda tíð i Naustavík,
bjartan hömrum bryddan sœinn,
blika sólu gylltan œginn,
og árafleyin auðnurík.
Ljósast man ég leiðin þýðu,
linu dregna fullan skut,
sævar glæstu sviðin viðu,
seglin hvit og skiþin friðu,
fiskiafla liáan hlut.
Jóstein formann jafnan glaða
ég í minum huga sé
setja fram og seglum lilaða,
sjókindur að önglum laða,
munda sterkan stýristré.
Skíni sól á skarir boða
Skarfastein og þarabrik
rauðagulli rjóði gnoða
rá og strengi þandra voða
frá Hegranesi og Naustavik.
Vaki ég yfir velktum skræðum
vökuþreyttur marga nótt.
Læri fátt af löngum ræðum,
þó lesi margt af nýjum fræðum.
Langt yfir skammt er löngum sótt.
Úr heimi þessum liafa fáir
hugarórar gripið flug.
Hér er fátt, sem hjart.að þráir,
hér eru engir tindar bláir,
ekki margt sem hrifur hug.