Eimreiðin - 01.01.1959, Síða 48

32
EIMREIÐIN
þar til hann segir: „Nú, hvað er þetta? Er þetta ekki inynd af
Bólu-Hjálmari?“
„Hvers vegna haldið þér, að þetta sé mynd af Bólu-Hjálm-
ari?“ spyr ég.
„Ja, mér sýndist myndin vera lík honum.“
„Sáuð þér Bólu-Hjálmar?“ spyr ég.
„Já, ég sá liann oft í æsku, því að liann var nágranni for-
eldra minna og vel kunnugur þeim.“
Svo sagði ég öldungnum sögu myndarinnar, og varð hann
alls hugar feginn, að svo vel skyldi hafa tekizt. Augnasvip-
ur, enni og brúnir tók hann sérstaklega fram, að sér þætti
líkt.
Fyrir nokkrum árum átti Valtýr Stefánsson ritstjóri viðtal
við dótturson Bólu-Hjálmars, og dáðist karlinn mikið að
mynd minni af Bólu-Hjálmari. En í bók Valtýs, Þau gerðu
garðmn frœgan, ber svo undarlega við, að nafn teiknarans
liefur verið máð út af myndinni."
„Nú langar mig til að heyra eitthvað af vísum," segi ég.
Hann svarar:
„Heimska og elli eiga sjans,
er þær leggja saman,
en við þær að þreyta dans
þykir lítið gaman.
Þetta hefði víst séra Árni kallað „heimsfræga vísu“. Og
svo er það þessi, sem er víst sú allra síðasta, álíka „heims-
fræg“. Einn heiðursborgari þessa bæjar sást í bíó, konulaus,
með leikhúskíki. Ég kalla vísuna Spélni:
Ur hjúskaparkvíum þeir góna og gá
að góðfljóðum nýjum, sem elska og þrá.
Þeir laumast í bíó, svo lítið ber á
og leita að píum í radsjá."
Svo tekur Ríkarður einhvers staðar af syllu mótaða mynd
af karli með ógleymanlegum glettnisdráttum við augun og
arnarnef. „Þetta er Jón í Skjálg, vinur séra Árna, af Snæfells-
nesi. Því næst fer Ríkarður niður á neðri hæð og kemur með
Austfirðingaljóð og lofar mér að heyra vísur úr kvæði sínu uffl
hann. Ein er svona: