Eimreiðin - 01.01.1959, Qupperneq 50

34
EIMREIÐIN
„Gaman var á kyrru kveldi
að koma inn til hans,
gera súg að gáfnaeldi,
gleði- og fróðleiksmanns.
Hófst þá oft í æðsta veldi
orðaslyngur dans.
Þegar séra Árni Þórarinsson heyrði kvæðið um Jón í Skjálg,
sagði hann:
„Þó að allir Snæfellingar, sem eitthvað voru að kóklast við
skáldskap, hefðu verið spyrtir saman á afturfótunum og'
hengdir upp í eldhús í eina kippu og hefðu átt að vinna það
sér til lífs að verða skornir niður, þá hefðu þeir ekki getað
gert eina einustu af þessum vísunt.“
Sem dæmi um fyndni Jóns í Skjálg er þessi frásögn:
Einu sinni þegar séra Árna fannst liann liafa haldið eina
af sínum allra beztu ræðum, gekk hann út undir kirkjuvegg
og spurði menn, hvernig þeim hefði líkað ræðan, og ekki
sízt sjálfan ástvininn, Jón í Skjálg, þá sagði Jón:
„Jú, þetta var reglulega góð ræða. Að minnsta kosti svaf
ég alveg ágætlega, það er að segja nema þegar ég vaknaði við
hroturnar í hinum djöflunum."
Þá sagði séra Ámi:
„Guð almáttugur fyrirgefi þér, Jón, að tala svona um beztu
ræðuna, sem ég hef nokkru sinni flutt. En mikill ægilegur
snillingur er hann Jón í kjaftinum," bætti séra Árni við.“
Ríkarður sýnir mér teikningu af Jóni Sigfússyni á Bragða-
völlum, þeim sem fann þar gömlu, rómversku peningana,
6 hundruð árum eldri en íslands byggð. Jón þennan kallaði
fón Þórarinsson, faðir Ríkarðs, „fjallaljónið“, af því að hann
var svo frár á fæti, og taldi fríðasta mann, er hann hefði
séð, enda er svipurinn alveg einstaklega heiðnr. Jón Sigfús-
son bjó um skeið í Víðidal bak við Hofsjökul eystra. Ég
komst eitt sinn yfir dagbók hans frá þeim árum, merkilegt
rit, en skilaði henni í Minjasafn Austurlands.
„Brandur af brandi brennur, unz brunninn er, funi kveik-
ist af funa.“ Þannig kviknar ein minning af annarri í sam-
tali okkar Ríkarðs. Öll frásögn hans er full af litríku lífi,
enda hefur hann auk alls annars, lagt mikla stund á orðasöfn-