Eimreiðin - 01.01.1959, Qupperneq 70

54
EIMREIÐIN
Þegar vora tók 1905, vildi Viggo Zadig sjá rneira af ís-
landi, og hann keypti sér þá tvo reiðliesta uppi á Borg á
Mýrum, kostaði annar þeirra 120 krónur, en hinn 150. Hélt
hann nú af stað landleiðina til Seyðisfjárðar, en meðreiðar-
sveinn var skólapiltur úr Vatnsdal, að nafni Sigurður Nor-
dal. Zadig tók mynd af sveini þessum og fóstru hans inni í
baðstofunni heima hjá honum, en frú Ólöf Nordal hefur
nú látið grafa myndina í kassalok. Vinátta tókst með Viggo
og Nordal, og hefur hún haldizt síðan.
Á þessu ferðalagi kynntist hinn námfúsi Svíi landi og
þjóð betur.en flestir landar hans. Hann naut náttúrufegurð-
ar vorsins, gestrisni bændanna, sem spurðu þennan sjaldgæfa
ferðalang spjörunum úr og ræddu við hann það, sem var að
gerast í umheiminum. T. d. minnist hann þess enn með að-
dáun, hversu vel bændur fylgdust nteð stríðinu milli Rússa
og Japana, og taldi hann, að stéttarbræður þeirra í Svíþjóð
myndu yfirleitt ekki hafa haft mikla hugmynd um, hvað
gerðist á svo fjarlægum vígstöðvum.
Einmanaleikinn, sem margir hafa átt við að búa, fór held-
ur ekki fram hjá Viggo. Á einum einangruðum fjallabæ var
ekki annað fólk en gömul kona og 12 ára dótturdóttir henn-
ar. í stað þess að kvarta, töluðu þær um, hversu guð væri
þeirn góður. Vafalaust hefur ljóðaþýðandinn minnzt þessara
einangruðu staða, þegar hann þýddi kvæði Jónasar Hallgríms-
sonar „Enginn grætur íslending", en þýðingin hefst þannig:
„Ingen sörjer en islánning,
död i en enslig koja.“
Mér þykir ekki ólíklegt, að minningar um vorferð þessa
hafi einnig átt sinn þátt í, að Viggo Zadig hefur jafnvel auk-
ið við snilld meistarans mikla, Jónasar Hallgrímssonar, með
þýðingu sinni á „Ég bið að heilsa", en með þeirri þýðingu,
svo og þýðingunni á Sigrúnarljóðum, hefur Viggo Zadig raun-
ar skorið úr um það, að seinni tíminn mun skipa honum í
raðir snillinga livað ljóðaþýðingar snertir. Þessi þýðing er
svohljóðandi: