Eimreiðin - 01.01.1959, Síða 103
EIMREIÐIN
87
'erður að reyna að gleyma þessu. Það er ekkert alvarlegt á
Seyði- Ég fullvissa þig um það.“
Hún maldaði í móinn. Og enn þrýsti hún höfði hans fast
^ð öxl sér. Hélt hann, að lnin gæti sofnað, án þess að hún
engi fyrst að vita allt af létta?
”Já, en ég fullvissa þig um, að þetta er ekkert alvarlegt.
Hg þér get ég alls ekki sagt það.“
Elísabet vissi, að Lúðvík brann af löngun til þess að trúa
enni fyrir öllu, og hann átti mjög erfitt með að þegja yfir
eyndarmáli sínu. Hún elaðist heldur ekki um, að það væri
læðilegt, sem ltann þyrfti að skvra henni frá. En hún var
I egar búin að snúa í þá átt, sem liöggið kæmi úr. Og hún
sa§ði það, er hún var vön að segja við slík tækifæri: „En
1 » veizt nú, að mér getur þú sagt alla hluti."
. ^ann varðist enn allra lrétta á hljóðlátan hátt. Hann sagði,
‘f hún hefði komið honum að óvörum á því augnabliki, er
nn var vopnlaus og varnarlaust fórnardýr þjáningar sinn-
r' £u orð hans voru þegar orðin að játningu:
”hetta er ekki neitt, Beta. Þetta er allt of ofsafengið til
ss’ að það geti varað. Er ég finn til slíkrar djúprar þjáningar,
, °_^r það mig aðeins. Maður þarf aðeins að bíta á jaxlinn og
)lða þess, að hún líði hjá.“
”Segðu mér, Lúðvík . ..“
^Hún vildi gjarnan hafa spurt: „Er það kona, sem ég þekki?“
11 Eún náði stjórn á sér og vaggaði honum blítt fram og
tUr ' örmum sér. Hann sagði:
j ’:Mér ðnnst nú þegar, að mér sé farið að líða betur. Ég
af 1 aldrei Setað ttúað því, að sú þjáning, sem maður þolir
annarra völdum, gæti birzt á svo líkamlegan hátt. Ég get
'el sagt til, hvar þjáningin er. Sko, hún er hérna . . .“
ann tók liönd Elísabetar og þrýsti henni að brjósti sér.
^ að er hérna, sem hún er.“
s . 11 Sat hún verið róleg. Nú vissi hún, að hann myndi
oja allt af létta. Hún vissi, að hann myndi tala, að orðin
b ’ív U llæða í stríðum straumi af vörum hans og töfra liina
„e‘aU Veru fram fyrir augum hennar. Hvernig ætti hann að
j’ staðizt það, að láta sigrast af þeirri von og vissu um
Sgnn, er var í slíku fólgin? Þar að auki var það satt, að